اثر روش های مختلف پرتوتابی بر بخش های مختلف پروتئین و تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای پروتئین کنجاله آفتابگردان

زمینه مطالعاتی: از پرتوتابی می توان به عنوان یک روش جایگزین برای فرآوری دانه های روغنی در تغذیه نشخوارکنندگان استفاده کرد.
این آزمایش به منظور مقایسه اثر برشته کردن و پرتوتابی گاما، الکترون، مایکروویو و مادون قرمز بر بخش های مختلف پروتئین و تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای پروتئین خام کنجاله آفتابگردان انجام شد.
کنجاله آفتابگردان با پرتوهای مختلف فرآوری شد. از 4 راس گوسفند نر بالغ مغانی با متوسط وزن زنده 2 ± 61 کیلوگرم و دارای فیستولای شکمبه برای تعیین تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین خام کنجاله آفتابگردان با روش کیسه های نایلونی استفاده شد. قابلیت هضم روده ای و بخش های مختلف پروتئین به ترتیب با روش سه مرحله ای آنزیمی و سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل اندازه گیری شد.
برشته کردن و روش های مختلف پرتوتابی بخش های A و B1 پروتئین در کنجاله آفتابگردان را کاهش و بخش B2 را افزایش دادند (05 /0>P). بیشترین مقدار بخش B3 و بخش C به ترتیب در کنجاله آفتابگردان پرتوتابی شده با مایکروویو و مادون قرمز مشاهده شد (05 /0>P). بیشترین و کمترین بخش سریع تجزیه (a) پروتئین به ترتیب در کنجاله آفتابگردان عمل-آوری نشده و کنجاله آفتابگردان پرتوتابی شده با مادون قرمز مشاهده شد (05/ 0>P). برشته کردن و روش های مختلف پرتوتابی مقدار بخش کند تجزیه (b)، ثابت نرخ تجزیه (c) و تجزیه پذیری موثر پروتئین خام کنجاله آفتابگردان را کاهش دادند (05/ 0>P). کمترین مقدار تجزیه پذیری موثر پروتئین در نرخ عبور 2، 5 و 8 درصد در کنجاله آفتابگردان پرتوتابی شده با گاما مشاهده شد (05/ 0>P). قابلیت هضم روده ای پروتئین کنجاله آفتابگردان به وسیله برشته کردن و روش های مختلف پرتوتابی افزایش یافت (05/ 0>P).
نتیجه گیری نهایی: پرتوتابی گاما و مادون قرمز در مقایسه با پرتوهای الکترون و مایکروویو اثر بهتری بر کاهش تجزیه پذیری شکمبه ای و افزایش قابلیت هضم روده ای پروتئین کنجاله آفتابگردان داشتند.