تاثیر یک دوره تمرین شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین ها در پاسخ به فعالیت وامانده ساز

دستگاه ایمنی تحت تاثیر عوامل مختلفی مثل فعالیت بدنی قرار می گیرد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین های پیش التهابی(IL-6،TNF-α،IL-1β) در پاسخ به فعالیت وامانده ساز بود.
16مرد فعال (سن 94/2±27/23 سال) به طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (14%: O2) و نورموکسی (21%: O2) تقسیم شدند. بار کار بیشینه (Wmax) پیش از تمرینات برای تمای افراد مشخص شد. افراد قبل و پس از اتمام تمرینات، آزمون وامانده ساز مشابهی را انجام دادند که نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون وامانده ساز گرفته شد. پروتکل تمرینی شامل 40 دقیقه تمرین، هر هفته 6 روز، در 2 هفته متوالی بود که شامل 5 دقیقه گرم کردن، 10 مرحله 3 دقیقه ای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت 85%-80%Wmax و دو دقیقه با شدت 50% Wmax) و 5 دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی انجام دادند. در این تحقیق از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد.
نتایج تحقیق نشان داد تمرین در شرایط هایپوکسی موجب افزایش معنی دار در میزان IL-6 (002/0 (p=نسبت به شرایط نورموکسی شد اما تفاوت معنی داری در میزان IL-1β (078/0p=) و TNF-α (72/0p=) دیده نشد.
بر اساس نتایج تحقیق تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی می تواند سبب تعدیل سایتوکاین ها و افزایش سطوح IL-6 شود.