تاثیر آبگریزی خاک بر مشخصات نفوذ در دو خاک لوم رسی و لوم شنی

نفوذ آب در خاک و ویژگی های آن، در مدیریت آب و خاک مزرعه از جنبه های مختلف مهم می باشد. آبگریزی خاک پدیده ای است که غالبا در خاک های جنگلی رخ می دهد و نفوذ را به شدت کاهش داده و تخریب خاک را به شیوه های مختلف شدت می بخشد. در تحقیق حاضر از دو خاک غالب منطقه با بافت های لوم رسی و لوم شنی از اطراف شهرستان کلیبر استان آذربایجان شرقی نمونه برداری و به صورت مصنوعی با اسید استئاریک در پنج درجه مختلف آبگریز شد. شدت آبگریزی به روش آزمون زمان نفوذ قطره آب (WDPT) اندازه گیری و اثر آبگریزی بر نفوذ تجمعی و ضرایب معادلات نفوذ کوستیاکف و فیلیپ بررسی شد. نتایج نشان دهنده این بود که با افزایش درجه آبگریزی در هر دو خاک مقدار نفوذ تجمعی، متوسط سرعت نفوذ در شروع آزمایش و متوسط سرعت نفوذ نهایی (حاصل از میانگین داده های نفوذ در سه تکرار) کاهش یافت. با افزایش درجه آبگریزی از درجه یک به درجه پنج مقدار متوسط سرعت نفوذ اولیه از 37/1 به 31/0 سانتی متر بر دقیقه در خاک لوم شنی و از 50/1 به 23/0 سانتی متر بر دقیقه در خاک لوم رسی رسید. همچنین با افزایش درجه آبگریزی از درجه یک به درجه پنج سرعت نفوذ نهایی برای خاک لوم شنی از 037/0 به 0001/0 سانتی متر بر دقیقه و برای خاک لوم رسی از 020/0 به 008/0 سانتی متر بر دقیقه رسید. افزایش آبگریزی در هر دو خاک بر ضرایب مدل های نفوذ مذکور تاثیرگذار بود. به طوری که ضرایب جذبی خاک (c کوستیاکف و S فیلیپ) بیشترین کاهش در مقابل افزایش آبگریزی را داشتند. ارزیابی مدل ها نشان داد که مدل کوستیاکف مدل بهتری در مقایسه با مدل فیلیپ برای برآورد میزان نفوذ تجمعی در درجه های متفاوت آبگریزی می باشد.