بررسی رابطه بین شاخص های محیطی و فرسایش پذیری خاک جهت توسعه پایدار (مطالعه موردی: حوضه آبخیز راونگ)

امروزه با گسترش جمعیت انسانی و بهره برداری های فزاینده از منابع طبیعی، نیاز به مدیریت محیط زیستی، بیش از پیش احساس می گردد. بنابراین توجه به اهمیت اصل توسعه پایدار که بر پایه استفاده بهینه از منابع طبیعی قرار دارد به نحوی که به منابع آسیبی رسانده نشود امری ضروری است. فرسایش خاک با توجه به اثرات زیست محیطی به عنوان یکی از مهم ترین فاکتورهای تخریب در حوزه های آبخیز به شمار می رود. در نتیجه، مدیریت حفاظتی و بهره برداری پایدار از منابع طبیعی، نیازمند شناخت و بررسی شاخص های محیطی است. در این مطالعه، بررسی رابطه میان شاخص های محیطی و تاثیر آنها بر میزان فرسایش از مدل تجربی MPSIAC به دلیل لحاظ نمودن فاکتورهای بیشتر نسبت به سایر مدل ها برای برآورد میزان فرسایش و همبستگی میان شاخص ها در حوزه آبخیز راونگ، استفاده شد. با توجه به اهداف تحقیق، تهیه داده های آماری، نقشه های پایه و ایجاد لایه های جدید بر اساس شاخص های مدل پسیاک، امتیاز 9 عامل موثر در مدل MPSIAC در هر واحد کاری تعیین و با مجموع آنها میزان R (رسوبدهی) در هر واحد کاری مشخص شد. نتایج نشان داد که 57/ 74 درصد مساحت حوزه آن برابر 38/ 7980 هکتار حوزه در کلاس رسوبدهی III قرار دارد. سپس جهت بررسی رابطه میان شاخص های محیطی و تعیین مهم ترین فاکتور موثر از همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت و نتایج نشان دهنده رابطه معنی دار بین همه عوامل محیطی در تولید رسوب و فرسایش حوضه با تاکید بر شاخص های پوشش زمین و کاربری اراضی بر اساس مدل MPSIAC است.