تاثیر تثبیت RGD بر زیست سازگاری داربست اکسید سلولز برای مهندسی بافت استخوان

از کارافتادگی بافت های انسانی ناشی از انواع آسیب دیدگی ها، یکی از پرهزینه ترین و جدی ترین مشکلات در سلامت انسان است و اثر مستقیم بر کیفیت زندگی دارد. مهندسی بافت، به عنوان یک استراتژی مبتنی بر داربست، از جمله حوزه های تحقیقاتی امیدوار کننده ای است که می تواند علاوه بر فراهم کردن بافت و ارگان برای پیوند، چشم انداز جدیدی را برای درمان بیماران باز کند. دانشمندان حوزه های مختلف کوشیده اند تا با وظیفه مند کردن داربست، به تعاملات سطحی سلول های خاص دست یابند.
پودر سلولز با استفاده از گاز 2NO اکسید شد و داربست متخلخل به روش پرس خشک آماده گردید. پپتید RGD به سطح داربست متصل گردید تا یک داربست هیبریدی ساخته شود. داربست با(FTIR (Fourier transform infrared spectroscopy و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM یا Scanning electron microscope) مشخصه یابی شد و زیست سازگاری آن با استفاده از آزمون (MTT (3-(4،5-dimethylthiazol-2-yl)-2،5-diphenyltetrazolium bromide ارزیابی گردید. نتایج FTIR، اکسیداسیون سلولز و تشکیل پیوند بین سطح داربست و RGD را تایید کرد. ریزساختار متخلخل با اندازه ی تخلخل مناسب نیز به تایید SEM رسید.
آنالیز سلولز اکسید شده با FTIR، حاکی از اکسیداسیون موفق پودر و اتصال پپتید RGD به آن از طریق گروه های کربوکسیل بود. اندازه ی حفرات داربست نیز برای ورود سلول ها مناسب بود. با اندازه گیری فعالیت متابولیکی سلول ها با استفاده از آزمون MTT مشخص گردید که تثبیت RGD بر سطح داربست، اثر قابل توجهی بر تکثیر سلولی داشته است.
ساختار متخلخل و زیست سازگاری زیاد، از مزایای داربست هیبریدی ساخته شده بود. اکسیداسیون سلولز، شرایط مناسبی را برای تثبیت RGD بر سطح داربست و در نتیجه، بهبود زیست سازگاری آن فراهم کرد. به علاوه، وجود حفرات با اندازه ی مناسب برای ورود استئوبلاست ها، داربست را کاندیدای خوبی برای مهندسی بافت استخوان کرد.