مقایسه ی اثربخشی محلول پدوفیلین 25 درصد با کرایوتراپی در درمان زگیل تناسلی زنان

زگیل تناسلی یک بیماری شایع قابل انتقال از راه جنسی است. با توجه به علایم ناخوشایند بیماری، شانس انتقال بالا و احتمال بروز دیسپلازی و بدخیمی، درمان بیماران ضروری به نظر می رسد. روش های متعددی جهت درمان زگیل تناسلی مورد استفاده قرار گرفته اند که از بین روش های درمانی موجود، پودوفیلین و کرایوتراپی شایع ترین درمان های مورد استفاده هستند. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی اثربخشی دو روش درمانی و تعیین روش ارجح برای درمان زنان مبتلا به زگیل تناسلی بود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی زنان مبتلا به زگیل تناسلی خارجی مراجعه کننده به کلینیک خاتم الانبیای (ص) شهر یزد بین سال های 92-1391 انجام شد. در مجموع، 60 نفر وارد مطالعه شدند که 30 بیمار تحت درمان با کرایوتراپی و 30 بیمار تحت درمان با محلول پدوفیلین 25 درصد قرار گرفتند. بیماران به صورت هفتگی تا بهبود کامل ضایعات، تحت معاینه و درمان قرار داشتند و مصرف دارو هفته ای یک بار تا پاک شدن کامل ضایعات و یا حداکثر دوره ی 6 هفته ای ادامه داشت. در هر جلسه، میزان بهبودی، تعداد ضایعات و عوارض جانبی احتمالی در پرسش نامه ای که بدین منظور طراحی شده بود، ثبت می شد.
در مجموع، 60 نفر در محدوده ی سنی 51-17 سال بررسی شدند که 53 نفر از آن ها متاهل و 7 نفر مجرد بودند. از لحاظ وضعیت ابتلای زوجین، 21 نفر مبتلا و 32 نفر غیر مبتلا بودند. در معاینه ی اولیه که از هر بیمار صورت گرفت، 36 نفر (0/ 60 درصد) درگیری در ناحیه ی ژنیتال، 10 نفر (7/ 16 درصد) درگیری در ناحیه ی آنال و 14 نفر (3/ 23 درصد) درگیری هر دو ناحیه ی آنال و ژنیتال داشتند. متوسط زمان بهبود کامل ضایعات، 9/ 2 هفته برای پودوفیلین و 4 /3 هفته در گروه کرایوتراپی بود. در مجموع، 6/ 46 درصد از گروه کرایوتراپی و 0 /23 درصد در گروه پدوفیلین عارضه دار شدند که بیشترین شیوع عوارض در هر دو درمان یک هفته بعد از درمان بود.
میزان جلسات درمانی مورد نیاز در گروه کرایوتراپی بیش از گروه پدوفیلین بود؛ به طوری که می توان نتیجه گرفت که محصول پودوفیلین در درمان زگیل تناسلی، موثرتر از کرایو است و عوارض و احتمال عود کمتری نسبت به کرایوتراپی با نیتروژن مایع دارد.