ارزیابی زمان گیرش و روند کسب مقاومت فشاری بتن های حاوی مواد پوزولانی

گیرش بتن به عنوان مرز شناسایی بتن تازه و سخت شده قلمداد می گردد. زمان گیرش اولیه تعیین کننده محدوده زمانی جابجا کردن بتن و زمان گیرش نهایی تعیین کننده شروع توسعه مقاومت مکانیکی می باشد. با پیشرفت صنعت تکنولوژی بتن و لزوم بکارگیری انواع پوزولان ها، تشخیص زمان گیرش بتن از اولویت خاصی برخوردار است. زیرا تغییرات زمان گیرش بتن به دلیل استفاده از پوزولان ها می تواند در ارزیابی اثر پوزولان ها نقش مهمی داشته باشد.
در این مقاله با کمک روش استاندارد زمان های گیرش نمونه های بتن اندازه گیری و سپس روند کسب مقاومت نیز تا سن 91 روز تعیین گردید. نمونه ها در سه نسبت آب به سیمان 35/ 0، 45 /0 و 55/ 0 آماده گردید. در نسبت آب به سیمان 0.45 میکروسیلیس به مقدار 7%، خاکستر بادی 15% و 25% و سرباره با مقادیر 25% و 35% جایگزین وزنی سیمان شدند. نتایج نشان می دهد که پوزولان ها باعث تاخیر در زمان های گیرش (اولیه و نهایی) می گردند. دوده سیلیسی به علت فعالیت پوزولانی زیاد و ریزی فوق العاده، سریعتر از دیگر پوزولان ها مقاومت فشاری را در تمام سنین افزایش داده است. اما خاکستر بادی و سرباره به علت واکنش پذیری کند باعث کاهش مقاومت اولیه نمونه ها گردیده است لیکن به مرور و انجام واکنش های پوزولانی در سنین بلند مدت مقاومت را افزایش داده است. از دیگر نتایج ارائه روابط تجربی توانی است که مقاومت فشاری کوتاه مدت نمو نه های بتنی را به زمان گیرش نهائی مرتبط ساخته است.