کاوشی بر بن مایه های ادبیات پایداری در شعر محمد فیتوری و مهدی اخوان ثالث «بر اساس مکتب سلافی»

مکتب ادبیات تطبیقی سلافی «مارکسیستی» که وجه تسمیه های متعددی دارد، مکتبی جامعه گراست و ادبیات را بر اساس «تشابه آثار ادبی» بررسی می کند. «جیرمونسکی»، موسس این مکتب، اساس تحقیقات تطبیقی را بر تشابه اعلام می کند. این مقاله با روشی توصیفی تحلیلی و با رویکرد مکتب سلافی، می کوشد با نگاهی جامعه شناختی و بر اساس حوادث دوران زندگی و وضع سیاسی و اجتماعی زمانه «محمد فیتوری» و «مهدی اخوان ثالث»، بن مایه های ادبیات پایداری را در آثار این دو شاعر بررسی و نقد کند. ادبیات پایداری گونه ای از ادبیات است که در همه زمان ها بیانگر رنج ملت ها در برابر ستم است و در ادب ملت هایی شکل می گیرد که از نظر اجتماعی دچار بحران، جنگ، انقلاب یا مواردی شبیه به آن می شوند و باعث ایجاد روحیه پایداری در مردم می شود. مهدی اخوان ثالث و محمد فیتوری نیزازجمله شاعرانی بودند که در سروده هایشان رنج های مردم را سرودند. هر دو شاعر دوران مشابهی را گذراندند و در برابر ظلم و ستم هرگز تسلیم وضع نابسامان جامعه خود نشدند. این پژوهش، ضمن معرفی دو شاعر برجسته ایران و سودان، «مهدی اخوان ثالث» و «محمد فیتوری»، و بررسی اشعار انقلابی شان، تلاش دارد به جلوه های گوناگون مقاومت، ظلم ستیزی و دفاع از وطن در اشعار این شاعران معاصر بپردازد. تمدن پرافتخار گذشته ایران و عشق به سرزمین مادری (سودان)، آزادی خواهی و پایداری در برابر ظلم، خوش بینی و ایجاد امید و مبارزه با بی هویتی و غفلت مردم، از مهم ترین جلوه های ادبیات پایداری در اشعار آنهاست.