تغییرات روند شوری با استفاده از سنجش از دور و GIS (مطالعه موردی: جنوب خوزستان)

بیابان زایی به معنی تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب ناشی از عوامل مختلف ازجمله تغییرات آب و هوا و فعالیت های انسانی می باشد که یکی از معضلات مورد توجه است و شورشدگی خاک یکی از عوامل مهم بیابانی شدن محسوب می شود. شوری خاک یکی از ویژگی های پویای خاک و از معضلات خاک های مناطق خشک و نیمه خشک بوده و بخش اعظمی از خاک های ایران جزء این مناطق است.خوزستان یکی از استان هایی است که مشکل شوری، از معضلات اصلی کشاورزی در آن به شمار می رود. به خصوص جنوب استان که اراضی آن دارای بافت سنگین می باشند و سطح آب زیر زمینی در آن نیز بالاست، درحالی که دارای قابلیت هستند و قابل اصلاح شدن می باشند. در این تحقیق با هدف بررسی روند تغییرات شوری خاک، در مساحتی حدود 207/ 11869 هکتار از اراضی استان خوزستان، داده های رقومی ماهواره لندست مربوط به سال های 1973، 1990 و 2000 بعد از اصلاح هندسی به عنوان ابزار اصلی تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. تصاویر پس از تصحیح طبقه بندی در سیستم سامانه اطلاعات جغرافیایی به صورت نقشه ها و جداول در چهار مقطع زمانی ارائه گردید. به طور کلی نتایج نشان دهنده افزایش وسعت خاک های شور به میزان قابل توجهی در طی 28 سال است.