تصویرشناسی دیگری در ادبیات خودی با تکیه بر داستان خسی در میقات از جلال آل احمد

ادبیات تطبیقی، رهیافت ها و رویکردهای متنوعی را دربر می گیرد که «تصویرشناسی» ، یکی از آن هاست. براساس این رهیافت، تصویر فرهنگ خودی در ادبیات بیگانه واکاوی می شود یا برعکس، بازنمودهای تصویری از فرهنگ بیگانه در ادبیات خودی به بررسی گذاشته می شود. پژوهش حاضر با تکیه بر رهیافت تصویرشناسی، ضمن واکاوی سفرنامه خسی در میقات از جلال آل احمد و استخراج تصاویر ارائه شده از «من» و «دیگری» ، آن ها را طبقه بندی کرده است. بر اساس این پژوهش، تصویرشناسی در مقام یک رهیافت مطالعاتی در حوزه ادبیات تطبیقی می تواند بخشی از توانایی های ادبی نهفته در متن را نیز بکاود و استخراج نماید. بنابر پژوهش حاضر، جلال آل احمد «من» ها و «دیگری» های متنوعی را به دست داده است و در این بین کوشیده است تا از طریق تصویر «دیگری» ، تصویر «من» را برجسته نماید. به بیانی دیگر، در این اثر، آل احمد حرکتی دایره وار را طی کرده، از «من» ، به «من» بازگشته است، اما از رهگذر تصویرپردازی «دیگری». کما اینکه این پژوهش، نشانگر آن است که راوی در تصویرپردازی های خود به نوعی «گزینش تصویری» دست یازیده است؛ پژوهش حاضر همچنین نشان می دهد که تصویرشناسی با بهره گیری از رویکردهای نقد ادبی نظیر نشانه شناسی و ساختارگرایی، ماهیتی بینارشته ای دارد و صرفا به عوامل برون متنی و غیر ادبی پیوند نمی خورد بلکه در میانه ادبیات و دیگر علوم انسانی نظیر تاریخ و جامعه شناسی قرار می گیرد.