ولایت امام و گستره آن در تفکر شیعی با تاکید بر آموزه های صحیفه سجادیه

باتوجه به معنای لغوی، کاربردهای قرآنی و استعمالات بیانی اهل بیت(ع)، ولایت قربی است که براساس آن نوعی خاص ازتصرف، مالکیت، حاکمیت و تدبیر ایجاد می شود. تبیین معارف عالیه الهی دردعای صحیفه سجادیه درخصوص ولایت و گستره آن ونقش امام سجاد(ع)در انتقال آموزه امامت و ولایت، هدف این تحقیق است که با تامل در فرازهای مختلف دعاها و به شیوه توصیفی مورد توجه و تحلیل قرارگرفته است. امام در مواضع متعددی ضمن تصریح برمقام ولایت اهل بیت(ع)، به تبیین هدایتگری امام حق پرداخته و بقای دین الهی را وابسته به این امر معرفی کرده اند. ایشان ضمن تاکید برنصب الهی امام واستمرار زمانی این نصب، امام را به واسطه بهره مندی ازعلم لدنی، عصمت،عدالت و مرتبه اعلای افضلیت، حجت و ولی خدا معرفی کرده وتحقق هدایت را به دوامر هدایتگری امام واطاعت حاصل از معرفت مامومین وابسته می دانند. ازهمین روی، امرولایت را دردوبعد تکوین وتشریع مطرح ساخته وتربیت همه جانبه و نیل به کمال و سعادت را شان تربیتی ولایت تکوینی امام معرفی نموده اند. برهمین اساس، ولایت تکوینی را لازمه ضروری ولایت تشریعی دانسته وحق سرپرستی و رهبری را برای امام به اثبات می رسانند.