ارتباط بین سبک های تصمیم گیری مربیان با میزان رضایت مندی و تحلیل رفتگی بازیکنان لیگ های برتر بسکتبال مردان و زنان ایران

این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین سبک های تصمیم گیری مربیان با میزان رضایت مندی و تحلیل رفتگی بازیکنان لیگ های برتر بسکتبال مردان و زنان ایران در سال 91-90 انجام شده است. روش انجام پژوهش از نوع همبستگی است. نمونه آماری شامل 201 نفر از ورزشکاران زن و مرد(110 نفر زن و 91 نفر مرد) بود. ابزار مورداستفاده شامل پرسشنامه سبک تصمیم گیری اسکات و بروس، پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشکاران رادک و اسمیت؛ همچنین پرسشنامه رضایت مندی ورزشکاران چلادورای و ریمر است که پایایی ابزارها با استفاده از ضریب آلفا کرونباخ و روایی آن به روش تحلیل عاملی مورد تایید قرار گرفته است. برای تحلیل داده ها از میانگین، فراوانی، درصد، ضریب همبستگی، رگرسیون به روش گام به گام، آزمون t و تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین سبک های تصمیم گیری مربیان (عقلانی، شهودی، آنی، اجتنابی و وابستگی) و تحلیل رفتگی ورزشکاران (فرسودگی عاطفی، کاهش عملکرد و بی علاقگی) رابطه منفی و معناداری وجود دارد (0/604-= r). بین سبک های تصمیم گیری مربیان (عقلانی، شهودی، آنی، اجتنابی و وابستگی) و رضایت مندی ورزشکاران (تمرین و آموزش، رفتار شخصی، عملکرد فردی و عملکرد تیمی) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (0/613= r). سبک های تصمیم گیری عقلانی، وابستگی، آنی و اجتنابی 61% تغییرات تحلیل رفتگی ورزشکاران را تبیین می کند و اثر مستقیم و منفی بر تحلیل رفتگی دارند (001/0>P). سبک های تصمیم گیری اجتنابی، وابستگی، شهودی و عقلانی 55% تغییرات رضایت مندی ورزشکاران را تبیین می کند و اثر مستقیم و مثبتی بر رضایت مندی ورزشکاران دارد (001/0>P).
با توجه به پژوهش حاضر می توان گفت که با افزایش هریک از سبک های تصمیم گیری مربیان، میزان زیرمقیاس ها و مقیاس رضایت مندی ورزشکاران افزایش می یابد و با کاهش آنها سبک های تصمیم گیری هم با کاهش مواجه می شود.