بررسی تجربی و عددی بعضی متغیرهای تاثیرگذار بر عملکرد اتصال تیر به ستون کناری بتن مسلح و مقایسه آن با موارد آیین نامه ای

اتصال تیر به ستون یکی از مهمترین قسمت های سازه های بتنی مسلح است و هنگام رخداد زلزله باید آخرین عضو سازه ای باشد که آسیب می بیند. در مقاله حاضر اتصال تیر به ستون کناری متعلق به یک ساختمان پنج طبقه به عنوان نمونه انتخاب شده است. نمونه اتصال انتخاب شده در آزمایشگاه تحت بارهای چرخه ای قرار گرفته است. مدل عددی شبیه نمونه ای که آزمایش شده تهیه شده است. در مدل عددی با اعمال دو مقدار نیروی محوری متفاوت (و) سیستم تحت تحلیل غیر خطی عددی قرار گرفته و مقادیر بدست آمده از تحلیل با نتایج حاصل از آزمایش اصلاح و مقایسه شده است. با توجه به نتایج به دست آمده، نیروی محوری باعث افزایش مقاومت فشاری بتن و در نتیجه افزایش مقاومت برشی اتصال می شود. استفاده ازتیرهای عرضی در مدل عددی، علاوه بر محصورشدگی بتن گره اتصال، به علت سختی پیچشی تیرهای عرضی باعث افزایش سختی سیستم و کاهش تغییر مکانهای ابتدای تیر تحت بارهای یکسان در مقایسه با نمونه های دیگر شده است. وجود تیرهای عرضی و نیروی محوری باعث افزایش ضریب برشی دراتصال تیر به ستون می شود نتایج بدست آمده برای ضریب برشی در این مقاله با مقادیر ارائه شده درآیین نامه های طراحی سازه های بتن مسلح مقایسه شده است. نتایج تحلیل نشان می دهد که انتخاب یک مقدار جهت سختی موثر عضو ترک خورده در سازه بتن مسلح بدون لحاظ کردن شکل پذیری سیستم و متعاقب آن اهداف عملکردی در گره اتصال منطقی به نظر نمی رسد.