مقایسه تاثیر تکنیک های آزادسازی مایوفاشیال و تکنیک های انرژی عضلانی برافزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ

کوتاهی عضلانی که یکی از مشکلات شایع عضلانی- اسکلتی است، ممکن است به دنبال صدمات یا کم تحرکی و سفتی بافت همبند بوجود آمده و موجب بروز علایم کلینیکی گردد. عضله همسترینگ عضله ای است که در فعالیت های ورزشی بطور شایع آسیب می بیند و نتایج اکثر مطالعات حاکی از این است که کاهش خاصیت انعطاف پذیری و کوتاهی این عضله موجب آسیب اندام تحتانی می شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تاثیر تکنیک های آزادسازی مایوفاشیال و تکنیک های انرژی عضلانی بر افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ می باشد.
24 فرد غیر ورزشکار سالم در دامنه سنی 36-21 سال(4/5±12/26= انحراف معیار±میانگین ) پس از ارزیابی به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرارگرفتند . برای گروه یک از تکنیک های آزاد سازی مایوفاشیال و برای گروه دوم ازتکنیک های انرژی عضلانی استفاده شد. در هر دو گروه قبل و بلافاصله پس از درمان، دامنه حرکتی پاسیو مفصل زانو توسط گونیامتر دیجیتال اندازه گیری گردید.
نتایج افزایش معناداری را در دامنه حرکتی پاسیو مفصل زانو، بلافاصله پس از اجرای هر دو تکنیک نسبت به قبل از آن نشان دادند (001/0P<). میزان افزایش حرکت اکستنشن زانو در گروه یک بیش از گروه دوم بود (023/0P=)
تکنیک های آزاد سازی مایوفاشیال و تکنیکهای انرژی عضلانی می توانند موجب افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ شوند اما در این مطالعه تکنیک های آزاد سازی مایوفاشیال در افزایش طول عضله همسترینگ موثرتر بودند.