بررسی فرآیند حمل و جابجایی بیمار بین تخت و برانکارد و مشکلات ناشی از آن در محیط های بیمارستانی

اختلالات اسکلتی- عضلانی از عوامل اصلی ناتوانی های شغلی در کارکنان مراقبت های بهداشتی است که حمل و جابجایی بیمار از دلایل مهم آن است. هدف این مطالعه شناسایی شرایط خطرناک مرتبط با حمل و جابجایی افراد بستری در بیمارستان ها بود.
در این مطالعه مقطعی، اطلاعات مربوط به فعالیت های جابجایی بیمار در 23 بخش از سه بیمارستان بزرگ شیراز با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخت به صورت مصاحبه با حداقل 23 نفر گردآوری شدند. تعداد جابجایی های دستی در شیفت کاری، میزان توانایی بیمار برای جابجا شدن، آسیب نواحی مختلف بدن پرسنل و ضرورت وجود وسایل کمکی مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند.
جابجایی های دستی بیمار در 70% از بخش ها بیشتر از 5 بار در یک شیفت کاری بوده و در بیش از 70 درصد از بخش ها بیماران «خیلی کم» و یا «اصلا» قادر به همکاری جهت انتقال نبودند. در بیش از 80% بخش ها پرسنل دارای وظیفه جابجایی بیمار دچار آسیب نواحی مختلف بدن بوده که شایع ترین آن کمردرد (78/48%) بود. وجود وسایل کمکی مکانیکی توسط اکثر (95%) آزمودنی ها ضروری و مفید دانسته شده و به نفع پرسنل، بیمار و بیمارستان قلمداد گردید.
در اکثر بخش ها بیماران نیازمند کمک دیگران جهت انتقال به تخت و یا برانکارد هستند. اکثر این جابجایی ها به صورت دستی و به کمک پرسنل درمانی انجام می گیرد. شیوع ابتلا به آسیب های اسکلتی- عضلانی در اندام های مختلف بدن پرسنل مسئول بالا بوده و اجرای اقدامات ارگونومیک مانند استفاده از وسایل کمکی در این زمینه ضروری است.