«توجه به درد دیگران»: رسانه ها، سوگیری و پوشش بلایای بین المللی

هدف این مقاله ،نوع پوشش رسانه ای از بلایای طبیعی در دیدگاه رسانه های غربی است که بیشتر درباره پاسخ محلی و ملی دولت ها، درباره فقر و نژاد، درباره فرهنگ و جامعه و درباره تلاش های خارجی برای امدادرسانی و تعهدات بومی برای بازسازی صحبت شده است.
روش مطالعه به صورت روش تاریخی موضوع معینی که در گذشته در یک مقطع زمانی اتفاق افتاده است، بررسی شده است. محقق در آن می کوشد، از طریق گردآوری اطلاعات (اسناد و مدارک) مربوط به موضوعی تاریخی و بررسی صحت و سقم آن اطلاعات و نیز تجزیه و تحلیل آنها به کشف حقایق مربوط به آن موضوع دست پیدا کند. در این تحقیق ازمنابع اطلاعات اولیه و ثانویه استفاده شده است.
یافته و با بررسی پوشش بحران های گذشته می توان آنچه را برای رسانه های جریان غالب در آمریکا مهم بوده است نتیجه گرفت؛ اغلب خروجی های رسانه های جریان غالب آمریکا، بحران ها و سوانح بین المللی را با نگاهی کل نگر در نظر نمی گیرند. در این رسانه ها، بحران ها، بحران نیستند؛ بلکه نوعی کالای مجازی برای فروش به مخاطبانی دم دمی مزاج هستند که از میان فهرست انتخاب بلندبالایی تصمیم می گیرند که چه خبری را از بلایای حزن انگیز گرفته تا جدایی افراد مشهور به مصرف برسانند. در اغلب موارد، ویژگی های بحران را حسابداران رسانه ها با اولویت ها و انتظارات خاص، ارزیابی می کنند؛ و معمولا اولویت های رسانه ها با اولویت های مقامات دولتی، خط مشی گذاران، سازمان های غیردولتی، مدیران بیمه یا حتی جمع کنندگان اخبار، بسیار متفاوت است.در حالی که امدادگران به بحران ها نگاه می کنند و آن ها را بحران می بینند رسانه ها به بحران ها، نگاه می کنند اما آنها را اخباری می بینند که برای اغلب آن ها، حکم کالا را دارند.با این طرز تلقی، فهم این که چرا موسسات رسانه ای فاقد هر گونه غریزه کاری ذاتی حتی برای پوشش فجایع بزرگ، گذشته از بلایای ابتدایی هستند امکان پذیر خواهد بود. اکثر رسانه های جریان غالب پیش از توجه به «اهمیت» بحران، در جست وجوی «فرصت» هستند.