مروری بر روش های مختلف ری لاین در اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت (بازآموزی)

امروزه اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت (Implant-supported overdentures) به عنوان جایگزین هایی موفق برای دست دندان های معمولی، جایگاه ویژه ای پیدا کرده اند. یکی از شایع ترین تعمیرات لازم، انجام عملیات ری لاین برای اصلاح تطابق اوردنچر با مخاط زیرین به ویژه در سال اول بعد از تحویل است. هدف از این مقاله مروری بر روش های مختلف ری لاین موجود در دو نوع اوردنچر متکی بر ایمپلنت (اوردنچرهای متکی بر اتچمنت های بال و بار) بود.
شرح مقاله: این مطالعه یک مقاله ی مروری است که با جستجو در منابع کتابخانه ای و سایت اینترنتی Pubmed بین سال های 1994 تا 2012 با استفاده از کلید واژه های ری لاین و اوردنچر متکی بر ایمپلنت انجام شده است. برای ری لاین اوردنچر های متکی بر بال اتچمنت می توان از روشAbutment level با یا بدون برداشتن کپ قدیمی در زمان قالب گیری استفاده کرد و در نهایت کپ جدید را به صورت Indirect یاDirect (Chair side) جای گذاری کرد. البته در روش Chair side باید بر مشکلاتی چون چگونگی ثابت سازی کپ نگه دارنده در یک جهت خاص و جلوگیری از ورود آکریل به داخل اندرکات ها غلبه کرد. روش دیگر برای ری لاین این دسته از اوردنچرها استفاده از Open impression coping و انجام قالب گیری در سطح Fixture می باشد. در اکثر روش های ری لاین اوردنچر های متکی بر بار اتچمنت، اتصال جزء نگه دارنده (Clip) به بیس دنچر به یکی از دو روش مستقیم و غیر مستقیم صورت می گیرد (قالب گیری از ریج باقیمانده و بار، Pickup بار توسط قالب، استفاده از (Long waxing screw، open impression coping). در بیشتر روش هایی که تاکنون در مورد قالب گیری های ری لاین یا ری بیس بار اتچمنت ها پیشنهاد شده اند، امکان ثبت دقیق شکل آناتومیک بافت های نرم زیر اتچمنت بار وجود ندارد.
مراحل کلینیکی ری لاین در اوردنچرهای متکی بر بال اتچمنت احتمالا ساده تر و با شیوع کمتر نسبت به اوردنچرهای متکی بر بار اتچمنت است. در تمام این روش ها لازم است که همانند تمامی روش های ری لاین در پروتزهای دندانی، در ابتدا تماس های اکلوزال بررسی و در صورت لزوم اصلاح گردند و سپس تمامی اندرکات های داخلی و لایه نازکی از تمامی سطوح بافتی و لبه های دنچر تراشیده شوند.