اثر برخی اصلاح کننده های آلی و معدنی بر تغییرات زمانی آب گریزی پویا و ایستا در یک خاک آهکی

آب گریزی خاک از درجات خفیف تا خیلی شدید در بسیاری از خاک ها با بافت های متفاوت، کاربری های گوناگون اراضی و شرایط آب و هوایی مختلف گزارش شده است. این پدیده سبب کاهش نفوذپذیری، افزایش رواناب و فرسایش خاک می شود. آب گریزی می تواند تحت تاثیر اصلاح کننده های خاک و یا در طول زمان تغییر یابد. در این پژوهش اثر دو اصلاح کننده آلی (پلی وینیل استات و پلی اکریل آمید هر یک در چهار سطح صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 گرم در کیلوگرم خاک) و دو اصلاح کننده معدنی (پوکه معدنی و پرلیت هر یک در چهار سطح صفر، 5/0، 1 و 2 گرم در کیلوگرم خاک) در سه بازه زمانی 10، 30 و 60 روز پس از کاربرد بر آب گریزی پویا (مدت زمان نفوذ قطره آب) و ایستا (زاویه تماس تعادلی آب و خاک) در یک خاک آهکی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار بررسی شد. کاربرد پلی اکریل آمید، پوکه معدنی و پرلیت سبب کاهش معنی دار آبگریزی ایستا و پویای خاک شد، در حالی که پلی وینیل استات سبب افزایش معنی دار آبگریزی ایستا شد. گذشت زمان سبب افزایش معنی دار آب گریزی پویا درنمونهخاک های تیمار شده با پلی اکریل آمید، پوکه معدنی و پرلیت نشد ولی در خاک تیمار شده با پلی وینیل استات آب گریزی پویا در زمان 60 روز به میزان 40 درصد در مقایسه با زمان 10 روز پس از شروع آزمایش افزایش یافت. در خاک های تیمار شده با پوکه معدنی گذشت زمان اثر معنی داری بر آب گریزی ایستای خاک نداشت. پلی اکریل آمید و پلی وینیل استات آب گریزی ایستا را در زمان 60 روز به ترتیب به میزان 4 و 2 درصد در مقایسه با زمان10 روز پس از شروع آزمایش افزایش دادند. نتایج نشان داد پلی اکریل آمید، پوکه معدنی و پرلیت به عنوان مواد به ساز خاک در مقادیر اضافه شده تا حدی می توانند در کاهش آب گریزی خاک و در نتیجه افزایش میزان جذب آب به خاک موثر باشند البته اثر اصلاح کننده پرلیت در کاهش آب گریزی پویای خاک بیش از سایر اصلاح کننده ها بود.