اثر محیط هیپوکسی روی بیان mir-21 و mir-130a در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از بافت چربی موش در دو مرحله ی Primary و Immortality

خصوصیات منحصر به فرد سلول های بنیادی مزانشیمی، آن ها را تبدیل به ابزار قدرتمند در زمینه ی سلول درمانی و مهندسی ژنتیک کرده است. در مقایسه با سلول های بنیادی انسانی، سلول های بنیادی موشی دارای خصوصیات متفاوتی مانند هتروژن بودن و سرعت پایین رشد هستند. نشان داده شده است که microRNAها در بسیاری از فرایندهای تنظیمی سلول مانند هیپوکسی نقش دارند. در این مطالعه، اثر کمبود اکسیژن بر بیان microRNA های مرتبط با هیپوکسی در سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از بافت چربی موش (Adipose-derived mesenchymal stem cells یا AD-MSC) مورد بررسی قرار گرفت.
سلول ها در شرایط هیپوکسی و طبیعی کشت داده شدند و با استفاده از تکنیک Real-time PCR (Real-time polymerase chain reaction)، میزان بیان mir-21 و mir-130a در دو مرحله ی Primary و Immortality مورد بررسی قرار گرفت. همچنین بیان نشانگرهای سطحی MSCها با تکنیک فلوسیتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت.
میزان بیان mir-21 و mir-130a در شرایط هیپوکسی افزایش یافت. میزان بیان این microRNA ها در مرحله ی Primary بالاتر از مرحله ی Immortality بود و بیشتر تحت تاثیر شرایط هیپوکسی قرار داشت. همچنین، میزان بیان نشانگرهای سطحی در سطح AD-MSC در دو فاز متفاوت بود.
در نهایت با توجه به این که سلول های بنیادی به غلظت اکسیژن حساس هستند و با در نظر گرفتن این که در شرایط In vivo سلول های بنیادی در شرایط کمبود اکسیژن قرار دارند، القای بیان mir-21 و mir-130a در این شرایط به بقا و حفاظت این سلول ها در مقابل آپوپتوز کمک می کند.