معرفی روش مبتنی بر مدل سطح پراش مشترک

روش برانبارش سطح بازتاب مشترک حادثه های لرزهای را با استفاده از تحلیل سرعت به شیوه ای کلی تر نسبت به روش های معمول، برانبارش می کند. این روش قادر است فقط یک حادثه لرزهای را که در یک نمونه از مقطع برانبارش شده با شیبهای متفاوت تداخل کرده است در نظر بگیرد. به این علت نتایج حاصل از این روش ممکن است در مراحل بعدی پردازش، یعنی کوچ بعد از برانبارش، حوادث مصنوعی را ایجاد کند. این مشکل هنگام اجرای کوچ قبل از برانبارش آشکار تر می شود. زیرا برای کوچ قبل از برانبارش، مدل سرعت لایه های زیرسطحی با دقت زیاد مورد نیاز است که معمولا در دسترس نیست. به منظور غلبه بر مشکلات روش برانبارش سطح بازتاب مشترک، پیشنهاد شد که برای هر نمونه از مقطع دورافت صفر تعداد محدودی از عملگرهای برانبارش سطح بازتاب مشترک با شیب های متفاوت در نظر گرفته شود. به این منظور برای بازه ای از شیب ها، میزان همدوسی عملگرهای برانبارش سطح بازتاب مشترک در یک نمونه از مقطع دورافت صفر به دست آورده می شود. حال یک حد آستانه ای برای میزان همدوسی در نظر گرفته می شود. سپس عملگری که میزان همدوسی آن از این حد آستانه ای بیشتر است به منظور برانبارش به کار برده می شود. این شیوه تا حدی مشکل تداخل حوادث لرزه ای با شیب های متفاوت، را که در یک نمونه از مقطع دورافت صفر تداخل کرده اند، مرتفع کرده است. اما مشکل بزرگ روش پیشنهاد شده در نداشتن یک معیار برای مشخص کردن نمونه هایی از مقطع دورافت صفر است که درآنها تداخل شیب اتفاق افتاده باشد. همچنین یکی دیگر از مشکلات روش پیشنهاد شده، نبود امکان تعیین دقیق تعداد حوادث لرزه ای است که در یک نمونه از مقطع دورافت صفر شرکت دارند. اخیرا به منظور غلبه بر مشکلات روش برانبارش سطح بازتاب مشترک پیشنهاد شده است. این روش تعداد تقریبا پیوستهای از شیبها را در نظر می گیرد و آن را روش برانبارش سطح پراش مشترک می نامند. این نام به خاطر رابطه این روش با حوادث مربوط به هذلولی های پراش انتخاب شده است. این روش به شکل موفقیت آمیزی به صورت مبتنی بر داده روی داده های لرزهای اجرا شده و مشکل مربوط به تداخل شیبها را تا حد زیادی مرتفع کرده است. زمان بسیار طولانی موردنیاز برای پردازش داده های لرزه ای، یکی از بزرگ ترین مشکلات این روش است به گونه ای که میتوان فقط در مقیاس آزمایشگاهی و پژوهشی از آن استفاده کرد و کاربرد عملی و صنعتی نخواهد داشت. در این مقاله یک روش مبتنی بر مدل معرفی شده است که فقط نیاز به یک مدل سرعت نه چندان دقیق و صافشده دارد. در این روش با استفاده از شیوه دنبال کردن پرتو به صورت سامان مند و دینامیک به شیوه مدل سازی پیشرو پارامتر های مورد نیاز به دست می آید. از این راه میتوان زمان محاسبات را در حد صد برابر کاهش داد. این روش روی داده های لرزه ای واقعی پیاده سازی شده است. سپس داده های کوچ داده شده بعد از برانبارش حاصل ازاین روش، با نتایج حاصل از روش های پیشین مقایسه شده اند. این نتایج نشان میدهد که روش معرفی شده جدید، زمان پردازش بسیار اندکی دارد. با وجود این، نتایج حاصل ازاین روش حتی در بعضی موارد نسبت به نتایج روش های پیشین بهبود نیز یافته است.