ایجاد سلول های بنیادی مزانشیمی بیان کننده ژن VEGF-A و پیش تیمار با SDF1α به منظور افزایش بقا در استفاده در درمان سکته قلبی

امروزه به استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی در درمان بیماری های مختلف، از جمله سکته قلبی بسیار توجه شده است. اما چالش بزرگ در این زمینه از بین رفتن این سلول ها پس از تزریق و در مواجهه با شرایط کمبود اکسیژن و التهابی است. از این رو یافتن عواملی که پیش تیمار با آن بتواند مسیرهای بقا را در این سلول ها افزایش دهد بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه ابتدا سلول های بنیادی مزانشیمی بیان کننده ژن VEGF به عنوان عامل رگ زایی ایجاد شد و پس از آن تاثیر پیش تیمار با SDF1α در بقای این سلول ها بررسی شد. نتایج موفقیت آمیز در این زمینه، این سلول ها را به کاندید مناسبی برای مطالعات بیشتر و استفاده در مدل رتی سکته قلبی به منظور بهبود عملکرد قلب تبدیل می کند.
سلول های بنیادی مزانشیمی از مغز استخوان رت استخراج شد و پس از تایید هویت، ژن VEGF-A165 با استفاده از ناقل لنتی ویروسی به آن انتقال یافت. پس از تایید بیان و عملکرد این ژن، سلول ها در دو زمان با SDF1α تیمار شدند. پس از آن بررسی های لازم برای تاثیر این کموکاین بر سلول ها از طریق اندازه گیری میزان آنزیم لاکتات دهیدورژناز و میزان بقای سلول ها انجام شد.
سلول های جدا شده از نظر بنیادی بودن، بیان VEGF و عملکرد تایید شد. میزان لاکتات دهیدروژناز در سلول های تیمار شده با این کموکاین، کمتر از سلول های تیمار نشده بود. در صد سلول های زنده در مجاورت این کموکاین بیشتر از کنترل بود.
تیمار با SDF1α منجر به افزایش بقا در سلول های بنیادی است. احتمال می رود که این سلول ها بتوانند در سکته قلبی، از طرفی باعث افزایش رگ زایی شوند و از طرف دیگر بقای بیشتری در بافت سکته شده داشته باشند که مطالعات حیوانی برای اثبات آن نیاز است.