استنباط اصولی از قرآن و نهج البلاغه در راستای تربیت کودک، با تاکید بر بعد اجتماعی

تربیت شایسته کودک در این زمانه، دغدغه ذهنی بسیاری از والدین و مربیان سرزمین اسلامی مان می باشد؛ به گونه ای که آنان را در جست وجوی منابعی که در مسیر تربیت یاری شان کند، به تلاش و تکاپو وا می دارد.
از منابع مناسبی که می تواند محل رجوع دست اندرکاران تربیتی قرار گیرد منابع اسلامی است؛ چراکه اسلام به عنوان آخرین و کامل ترین دین، به مانند تمامی ادیان الهی بحث تربیت انسان را مغفول نگذاشته، و تمامی منابع این دین و به طور عمده دو منبع قرآن و نهج البلاغه سرشار از مفاهیم و اشارات تربیتی می باشند،که نیازمند تبیین و ترویج اند.
بر این اساس، در این تحقیق، دو منبع ارزشمند اسلامی یعنی قرآن و نهج البلاغه برای یافتن اصولی در راستای تربیت اجتماعی به عنوان بعد و جنبه ای از تربیت، مورد توجه قرار گرفته و استنباط و تبیین اصول بر اساس این دو منبع، هدف اصلی تحقیق واقع شده است.
با تحقیق و تتبعی که با روش توصیفی تحلیلی صورت پذیرفته، در مجموع هفت اصل (شامل: تفاوت های فردی، تسهیل و مسامحت، محبت، مدارا، مسئولیت، مشورت و تعاون) برای تربیت اجتماعی کودک احصا و تبیین شده، و در پایان نیز نکاتی در رابطه با اصول مذکور به منظور بهره گیری دست اندرکاران امر تعلیم و تربیت مورد اشاره قرار گرفته است.