نقد مبانی فکری وهابیت در مسئله امامت، شرک و مصادیق آن با تاکید بر دیدگاه های علامه طباطبائی(ره)

وهابیت در موضوعات گوناگون دیدگاه های ویژه ای جدا از سایر مذاهب و فرقه های اسلامی دارد. یکی از باورهای خاص این فرقه، اختلاف در تبیین مسائل مرتبط با امامت و اولیای الهی است که با تکیه بر مبانی خاص در تعریف شرک و مصادیق آن شکل گرفته است. وهابیت با نفی نظام علی و معلولی، واسطه فیض بودن ائمه اطهار(ع) را انکار می کنند و در نتیجه، مواردی مانند تبرک و توسل به ائمه(ع) و شفاعت خواهی از ایشان را شرک و زیارت قبور آنان را بدعت می دانند. این مقاله با هدف نشان دادن انحراف بنیادین این فرقه در تحلیل مسئله شرک، با تاکید بر دیدگاه های علامه طباطبائی(ره) به نقد آن پرداخته است و به این نتیجه رسیده که اندیشه های سست غیرعقلانی وهابیت موجب شده است که علمای مدافع این فرقه، تعریف نادرستی از مصادیق شرک و توسعه در دامنه آن ارائه دهند. با رجوع به آراء و دیدگاه های علامه طباطبائی در تفسیر المیزان به آسانی می توان به باورهای نادرست وهابیون در باب مصادیق آگاهی پیدا کرد و بسیاری از اعمال صحیح، مانند تبرک و توسل به انبیا و اولیای الهی، درخواست شفاعت از آنان، زیارت قبور آنان و سوگند یاد کردن به غیر خدا را از محدوده شرک خارج نمود.