نمایش هنری گفت وگو در قرآن کریم (با تکیه بر گفت وگوهای سوره طه و مریم)

قرآن کریم برای القای معنی، ویژگی های اسلوبی مشخصی ازجمله تصویر فنی یا «نمایش هنری» را به کار برده است. تصویر در گذشته به انواع فنون ادبی مانند مجاز، استعاره و کنایه گفته می شد اما در نقد معاصر علاوه بر فنون ادبی قدیم، به تخییل (خیال آفرینی)، و تجسیم (جسم انگاری)، تناسق (هماهنگی هنری)، زبان، و قصه نیز توجه می کند. گفت وگو یکی از ارکان تصویر فنی و از عناصر قصه است که ویژگی های فنی زیادی دارد. البته برخی از ناقدان مانند سید قطب به گفت وگو بسیار مختصر پرداخته اند. این مقاله تلاش می کند فنی بودن گفت وگوهای قرآن کریم را با تکیه بر دو سوره طه و مریم بررسی کند و چگونگی تاثیر عنصر گفت وگو را در تصویر فنی با مطالعه گفت وگوهای زکریا با خداوند، مریم با جبرئیل، ابراهیم با پدرش آزر، خداوند با موسی، موسی با فرعون و موسی با برادرش هارون بررسی نماید. گفت وگوها در دو سوره طه و مریم انعکاس دهنده ویژگی های شخصیت ها و احساسات آنان مانند نگرانی، ترس، خشیت، تمایل و قاطعیت و شامل گفت وگوهای داستانی و توصیفی است که در قالب گفت وگو با خود و گفت وگو با دیگری می آید. روشی که مقاله برای تحلیل فنی گفت وگوها بهره برده، توصیفی تحلیلی و با تکیه بر مطالعات بلاغی و نظریات نقد معاصر است.