تاثیر شش مالچ شیمیایی و معدنی بر استقرار و زنده مانی گیاهان اسکنبیل و تاغ

فرسایش بادی و گرد و غبار ناشی از آن امروزه به صورت یک معضل زیست محیطی، نه تنها مناطق بیابانی بلکه کل کشور را تحت تاثیر خود قرار داده و هزینه های بسیاری را در پی داشته است. مبارزه با فرسایش بادی در بسیاری از مناطق بیابانی با بهره گیری از مالچ های نفتی و کشت گیاهان سازگار، دیرینهای 40 ساله دارد. لیکن استفاده گسترده از مالچهای نفتی علاوه بر مشکلات زیست محیطی، به دلیل هزینه های بالای خریداری این مواد، جابجایی و پاشش، صرفه اقتصادی ندارد. در این تحقیق تاثیر استفاده از مالچ های غیرنفتی و شیمیایی در سبز شدن و زنده مانی گیاهان مورداستفاده در احیای بیولوژیک مناطق تحت فرسایش بادی، بررسی و مالچ مناسب معرفی شد. بدین منظور درصد زنده مانی و استقرار بذر، قلمه و نهال گیاهان اسکنبیل و تاغ در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تیمار مالچ به نام های پلیمری، در سه تکرار بررسی گردید. نتایج نشان داد که در روش بذرکاری، گلدان های با DC پایا، سیمانی و 40 ،R.B ، فارس پوشش مالچ پایا بالاترین زنده مانی، درصد زنده مانی و ارتفاع، مالچ سیمانی بالاترین زنده مانی و ارتفاع و مالچ پلیمری بالاترین درصد زنده مانی را به خود اختصاص دادند. در روش قلمه کاری، تیمار مالچ سیمانی دارای بیشترین زنده مانی، درصد زنده مانی و ارتفاع بود. در روش نهال کاری، بالاترین زنده مانی و درصد زنده مانی در مالچ های پایا، محلول فارس، مشاهده شد. از میان مالچ های شش گانه مورد آزمایش، R.B پلیمری و سیمانی و بیشترین ارتفاع در مالچ های سیمانی و مالچ سیمانی به لحاظ سازگاری با گیاه و ایجاد بستر مناسب جهت جوانهزنی و رشد ارتفاعی مناسبترین مالچ شناخته شد.