مقایسه اثر سمیت سلولی نانوذرات کیتوزان- دوسه تاکسل و داروی آزاد دوسه تاکسل بر روی سلول های سرطانی سینه MDA-MB-231

سرطان در نتیجه انباشته شدن جهش های پیکری در سلول های بدن ایجاد می شود. سلول های جهش یافته نسبت به سلول های سالم بدن دارای برتری های رقابتی هستند. این سلول ها با سرعت بالاتری تکثیر می شوند و مواد مغذی و اکسیژن را از دسترس سلول های سالم بدن خارج می کنند و از رشد و تکثیر آن ها جلوگیری می کنند، سرطان سینه یکی از متداولترین سرطانهای شناخته شده در بین زنان سراسر دنیا است، از این جهت استفاده از سامانه های دارورسانی در ابعاد نانو به منظور درمان موثر حائز اهمیت است. پلیمر کربوهیدراتی کیتوزان به دلیل خواصی چون زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری به عنوان یکی از پلیمرهای مطلوب در تهیه سامانه های دارورسانی مورد توجه است. هدف از این پژوهش بررسی میزان سمیت سلولی نانوذرات کیتوزان- دوسه تاکسل در سلول های سرطانی سینه درمان شده بوسیله نانوذرات مذکور می باشد.
در این مطالعه ابتدا به وسیله ی اتصال دهنده ی سوکسینیک انیدرید بین داروی دوسه تاکسل و کیتوزان پیوند کووالانت برقرار شد و سپس با استفاده از هیالورونیک اسید بار سطحی به حدود 15 تا 16 رسانده شد. کونژوگه حاصل که از پلیمر آبدوست و داروی آبگریز حاصل شده است، تشکیل نانوذرات خودتجمعی داد، و صحت آن بوسیله H1-NMR تایید شد. تاثیر نانوذرات بر روی سمیت سلولی با استفاده از تکنیک های MTT مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج نشان دادند که نانوذرات حاصل دارای اندازه 180-135 نانومتر، پتانسیل زتای مثبت، شکل کروی و سطح صاف هستند.مطالعات in vitro نشان داد که نانوذرات کیتوزان- دوسه تاکسل سمیت سلولی مناسب تری نسبت به داروی آزاد دارد.
این پژوهش نشان داد که نانوذره کیتوزان- دوسه تاکسل می تواند به عنوان جایگزین داروی آزاد دوسه تاکسل در نظر گرفته شود و به عنوان ترکیب ضد سرطانی موثر مورد توجه قرار گیرد.