تاثیر مدل تعلیق اندام تحتانی بر هورمون های تستوسترون و LH در رت آزمایشگاهی

شرایط بی وزنی می تواند اثرات متعددی بر فیزیولوژی بدن انسان بگذارد. مطالعات مختلف حاکی از اثرات قابل توجه در قابلیت باروری و میزان ترشح هورمون های مربوطه در اکثر گونه هایی است که در معرض فقدان گرانش قرار گرفته اند. این مطالعه به بررسی اثر مایکروگراویتی بر هورمون های جنسی تستوسترون و LH پرداخته شده است.
پژوهش بر 14 سر موش بزرگ آزمایشگاهی یا رت (نر بالغ، نژاد ویستار، سن حدود سه ماه و وزن تقریبی 250 گرم) در دو گروه شاهد (نگهداری در قفس عادی) و مداخله (بی وزنی شبیه سازی شده، آویزان شده از دم در قفس های مخصوص) انجام گرفت. به منظور مخدوش نشدن جواب آزمایشات توسط تغییر سطح ملاتونین، چرخه نور تیره متشکل از 12 ساعت نور (30 لوکس) و پس از آن 12 ساعت تاریکی تعریف گردید. سطح هورمون های تستوسترون و LH در روزهای صفر و 14 اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تحت آنالیزهای تحلیلی قرار گرفتند.
در ابتدای مطالعه، میانگین سطح تستوسترون در دو گروه برابر 08/0±038/1 بود و میانگین LH در گروه شاهد 62/0±15/5 و در گروه مداخله 24/0±4/5 بود (05/0p>). پس از 14 روز سطح تستوسترون به ترتیب 07/0±04/1 و 09/0±74/0 و سطح LH 28/0±43/5 و 31/0±55/6 در دو گروه شاهد و مداخله بود (05/0p<).
از آن جا که با کاهش هورمون تستوسترون، میزان ترشح هورمون LH افزایش یافته بود، می توان چنین استنباط کرد هیپوفیز در اثر بی وزنی دچار اختلال نشده است و فقط بیضه ها و سلول های اسپرم ساز دچار اختلال شده اند.