ارتباط بین ادراک طردشدگی با بی نزاکتی در محیط کار در کارکنان درمانی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، 1392

بی نزاکتی و احساس طردشدگی در محیط کار یکی از معضلات سازمان ها است که شیوع فراوانی در بین کارکنان داشته و منجر به فساد اداری و کاهش شدید بهره وری سازمانی و رضایت شغلی افراد می گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین ادراک طردشدگی با بی نزاکتی در محیط کار کارکنان درمانی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انجام شد.
پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کارکنان درمانی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان بود. با استفاده از فرمول کوکران تعداد 248 نفر از جامعه آماری به شیوه تصادفی طبقه ای انتخاب و به سوالات پرسشنامه های ادراک طردشدگی و بی نزاکتی در محیط کار پاسخ دادند. جهت بررسی فرضیه های تحقیق از آزمون کندال و اسپیرمن، و رگرسیون چند متغیره استفاده شد.
نتایج مطالعه نشان داد که ضرایب همبستگی بین دو متغیر ادراک طردشدگی کارکنان درمانی با بی نزاکتی آن ها به ترتیب برابر 353/0 و 488/0 بود. یعنی بین ادراک طردشدگی کارکنان درمانی با بی نزاکتی آن ها رابطه معنی داری وجود داشت (000/0>p). علاوه بر این، طرد از سوی همکار و طرد با زبان محاوره (از مولفه های ادراک طردشدگی) بیشترین همبستگی را با مولفه های بی نزاکتی و طرد از سوی سرپرست کمترین رابطه را با ادراک بی نزاکتی داشت.
با توجه به رابطه مثبت بین ادراک طردشدگی و بی نزاکتی در محیط کار، مدیران بیشترین تلاش را روی ایجاد جو صمیمیت و همدلی در بین کارکنان به کار ببندند تا با کاهش ادراک طردشدگی در کارکنان بی نزاکتی و عواقب مترتب بر آن در محیط کار کاهش یابد.