نقدی بر سخنان بیدارگر (2) (بررسی انتقادی دیدگاه استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه» در انتساب تفکیک به بزرگان)

آقای محمدرضا حکیمی در کتاب معاد جسمانی در حکمت متعالیه، مطالبی را از بزرگان فلسفه و حکمت اسلامی ذیل عنوان «سخنان بیدارگر» مطرح نموده است. با توجه به مطالب مطرح شده در این کتاب می توان دریافت که بیدارگری این سخنان در جهت نشان دادن محدودیت عقل و عدم حجیت آن در فهم معارف دینی و همچنین، لزوم مراجعه به وحی در فهم معارف اسلامی به خصوص معرفت معاد است. از آنجا که در جای جای این کتاب به همین سخنان و گفتارها استناد و استشهاد می شود، ضروری است هریک از این عبارت ها و میزان قوت آنها در دلالت بر مطلوب استاد حکیمی مورد بررسی و نقد قرار گیرد. در قسمت نخست این مقاله که در شماره پیشین به چاپ رسید، شواهد و مستنداتی که ایشان از کلام برخی از اندیشمندان اسلامی ارائه کرده بودند، به تفصیل مورد نقد و بررسی قرار گرفت. در این پژوهش تلاش شده است شواهدی را که استاد حکیمی در جهت تایید تفکیک گرایی و تقویت این نوع تفکر از کلام حکیمانی چون صدرالمتالهین شیرازی، ملاعبدالرزاق لاهیجی، آقاعلی مدرس طهرانی، سیدابوالحسن رفیعی قزوینی، علامه طباطبایی و رنه گنون مطرح نموده است، با ترازوی نقد منصفانه ارزیابی شود.