بررسی انتقادی دیدگاه تفکیکی استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه (1)»

اندیشمندان مسلمان، به ویژه حکیمان و فیلسوفان با بهره جو یی از آی ات نورا نی اله ی و و استفاده از نعم ت گرانبه ای عقل ، پژوهش های ژرف و  آموزه های حیات بخش معصومان عمیقی درباره معاد به جای گذاشته اند. هرچند این اصل، مورد اتفاق همه اند یشمندان اسلامی است؛ ولی کیفیت و تحلیل ماهوی آن مورد اختلاف می باشد . در ای نمی ان، برخ ی به معاد جسمانی معتقد گشته، عده ای معاد روحانی را ترجیح داده اند و گروه دیگر ی معاد جسمان ی و روحانی را توامان پذیرفته اند. در این میان، گروهی موسوم به مکتب تفکیک، اعتقادشان بر آن است که استفاده از ادل ه فلسفی و عقلی در باورهای دینی و طریق کسب معرفت های وحی انی ج ایز نبوده ، آموزه های فلسفی را دست ساز بشر دانسته، نطاق آن را برای اثبات آموزه های اعتقاد ی و وحی انی ناکاف ی می دانند و تفکیک این دو ساحت را واجب می شمارند. جناب استاد محمدرضا ح کیم ی از جمله معتقدان به این مکتب است که در کتاب معاد جسمانی در حکمت متعالیه، مدعی تفکیکی بودن برخی از بزرگان حکمت و کلام اسلامی در معاد جسمانی است. در این پژوهش، تلاش شده است شواهدی را که استاد حکیم ی ذیل فص لی با عنوان در جهت تایید تفکیک گرایی و تقویت این گونه تفکر از کلام حکم ایی چون « سخنان بیدارگر » یعقوب کندی، ابوزید بلخی، ابونصر فارابی، اب نسینا و میرزا ابوالقاسم فندرسکی مطرح نموده است، با ترازوی نقد و ارائه مستندات مورد ارزیابی و تحلیل قرار گیرد.