تاثیر رفتار رانندگان اتوبوس های شرکت واحد تهران بزرگ برتصادفات درون شهری

رفتار رانندگی، یکی از مهم ترین عوامل موثر بر وقوع تصادفات رانندگی می باشد. پژوهش حاضر سعی در شناخت دقیق این پدیده در بین رانندگان حمل ونقل عمومی دارد و همچنین اثر مشخصات جمعیت شناختی و رفتار رانندگی بر ریسک تصادفات را مورد بررسی قرار می دهد. نمونه موردمطالعه در این تحقیق رانندگان اتوبوس های شرکت واحد اتوبوس رانی در منطقه 7 تهران می باشد. روش تحقیق، پیمایش و ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق علاوه بر داده های تصادفات رانندگان مقصر اخذشده از شرکت واحد اتوبوس رانی تهران، پرسشنامه است که داده های آن به صورت مصاحبه انفرادی با 242 راننده جمع آوری شده است. نتایج نشان داد رانندگان دارای کارت شهری در طی سه سال بطور میانگین 16.3 درصد بیشتر از رانندگان پایه یک تصادف داشته اند. همچنین بررسی ساعات کاری نیز نشان داد که رانندگان با 11 ساعت کاری بطور میانگین طی سه سال 20.1 درصد تصادفات بیشتری داشته اند. نتایج این پژوهش همچنین نشان داد که با افزایش سن و سابقه رانندگی میانگین تصادفات ابتدا روندی افزایشی و سپس روندی کاهشی دارد. برای آزمون فرضیات نیز از آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید. نتایج بدست آمده نشان داده که بین ریسک تصادف واقعی رانندگان با خطاها و تخلفات آن ها ازلحاظ آماری رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین سن رانندگان و ریسک تصادف آن ها نیز ارتباط معناداری یافت شد. بعلاوه، نتایج نشان می دهد که بین نوع گواهینامه (پایه یک و کارت شهری) رانندگان اتوبوس و ریسک تصادف ارتباط معناداری وجود دارد.