اثربخشی فعالیت های جسمانی بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی درد در جانبازان و غیرجانبازان قطع عضو اندام تحتانی

امروزه افزایش کیفیت زندگی اقشار مختلف جامعه بیش از پیش حایز اهمیت قرار گرفته است. از طرفی، خودکارآمدی درد می تواند میزان کیفیت زندگی را متاثر سازد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثربخشی فعالیت های جسمانی بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی درد در افراد مبتلا به قطع عضو اندام تحتانی بود.
ابزار و در این مطالعه مقطعی (توصیفی- تحلیلی) در سال 1394، تعداد 110 فرد قطع عضو اندام تحتانی (25 جانباز و 85 غیرجانباز) مراجعه کننده به سازمان هلال احمر تهران به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه های سطح فعالیت بدنی، کیفیت زندگی و خودکارآمدی درد بود. تحلیل داده ها توسط آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی و به کمک نرم افزار SPSS 19 انجام گرفت.
بین تمامی مولفه های کیفیت زندگی و خودکارآمدی درد در گروه های قطع عضو اندام تحتانی جانباز و غیرجانباز با سطح فعالیت جسمانی مستقل، نسبتا وابسته و کاملا وابسته تفاوت معنی دار وجود داشت (001/0=p). میانگین نمره کل متغیرهای عملکرد جسمانی، عملکرد روانی، کیفیت زندگی و خودکارآمدی درد در جانبازان قطع عضو اندام تحتانی مستقل در مقایسه با گروه های جانبازان و غیرجانبازان نسبتا وابسته و وابسته، به طور معنی داری بالاتر بود (05/0p<). ارتباط بین نمره فعالیت های روزمره ابزاری و غیرابزاری با متغیرهای عملکرد جسمانی، عملکرد روانی، کیفیت زندگی و خودکارآمدی درد، مثبت و معنی دار بود (001/0=p).
افراد قطع عضو اندام تحتانی با سطح فعالیت جسمانی مستقل نسبت به افراد قطع عضو با فعالیت جسمانی نسبتا وابسته و وابسته دارای عملکرد جسمانی، عملکرد روانی و کیفیت زندگی بهتر و خودکارآمدی درد بالاتری هستند.