پاسخ های ریوی رت های مواجه شده با نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم به صورت تزریق داخل نایی

نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در سطح وسیعی در جهان کاربرد دارند. مطالعه ی حاضر، برای ارزیابی مدت ماندگاری سمیت ریوی حاصل از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم انجام شد.
در این مطالعه تجربی 60 سر موش صحرایی نر در 3 گروه (هر گروه شامل 4 زیر گروه 5 سری) تقسیم شدند. حیوانات در زیر گروه های اول، دوم و سوم هر یک از گروه ها به ترتیب 25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم از نانو ذرات و در زیر گروه چهارم (گروه کنترل) هر گروه حجم برابری از نرمال سالین را به صورت داخل نایی دریافت کردند. در روزهای 15، 30 و 45، به ترتیب حیوانات گروه های اول، دوم و سوم بی هوش شدند. پس از گرفتن گراف های رادیولوژی حیوانات کشته و نمونه های خونی و بافتی جمع آوری شد. نتایج به دست آمده از
بررسی های هماتولوژی و بیوشیمیایی با آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی Tukey و نتایج حاصله از مطالعات پاتولوژی و رادیولوژی نیز با استفاده از آزمون آماری Fisher exact test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
نتایج، اختلاف معنی داری را در شمارش کلی گلبول های سفید، لنفوسیت ها، مونوسیت ها و گرانولوسیت ها و در فعالیت آنزیم های LDH و ALP را در روز 15 آزمایش نشان داد. بررسی های هیستوپاتولوژی و رادیولوژی دلالت بر پاسخ ریه ها به صورت ضایعات آماسی وابسته به دوز مصرفی می کرد. این ضایعات بیشتر به شکل نفوذ سلول های آماسی و ضخیم شدن بافت بینابینی بود.
تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که دوز مصرفی نقش مهمی را در سمیت ریوی بازی می کند و اثرات التهابی نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم برای زمان محدودی باقی مانده و حیوان می تواند بعد از طی یک دوره زمانی مجددا به حالت طبیعی باز گردد.