ارائه مدل برنامه ریزی خطی بر مبنای تئوری تصمیم گیری فازی برای انتخاب پرتفوی

مدل میانگین – واریانس مارکویتز در انتخاب پرتفوی از دهه 1950 یکی از شناخته ترین مدل ها در مسائل مالی می باشد که تاکنون شاهد تحولات چشمگیری بوده است. نظریه پردازان مالی تلاش بسیاری در کاربردی تر کردن مدل های انتخاب پرتفوی داشته اند که باعث گردیده آنها را به سوی مدل های نوینی سوق دهد. در مقاله حاضر انتخاب پرتفوی به ترتیب در دو حالت مبهم و غیرمبهم مورد مطالعه قرار گرفته، مدل و الگوریتم های مرتبط با آنها ارائه می گردد و روش موثری برای تبدیل یک مسئله بهینه باتابع هدف غیرخطی یا محدودیت غیرخطی به یک مسئله خطی ارائه شده است که دشواری محاسبات را به مقدار زیادی کاهش می دهد. در هر دو مدل، ریسک به جای کوواریانس، به صورت مجموع قدرمطلق انحراف دارایی های ریسک دار و بازده به صورت بازده مورد انتظار منهای هزینه معاملاتی در نظر گرفته می شوند بگونه ای که هزینه معامله به عنوان تابع v شکل ناشی از تفاضل بین پرتفوی فعلی و پرتفوی جدید است. همچنین اثر ذهنی سرمایه گذار در مدل تصمیم گیری فازی منعکس می گردد. به منظور مقایسه دو مدل، 13 شرکت از 50 شرکت برتر پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران که بین سالهای 1382 تا 1391 فعالیت داشته اند به عنوان نمونه آماری این پژوهش انتخاب گردیده است. برای دستیابی به پرتفوی های مدل از نرم افزار DEA SOLVER استفاده شد. پس از مشخص شدن پرتفوی و محاسبه بازدهی و ریسک هر کدام از مدل ها، فرضیه پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS مورد آزمون قرار گرفت. نتایج تحقیق حاکی از آن است که بین دو مدل ارائه شده، مدل پیشنهادی انتخاب پرتفوی براساس تئوری تصمیم گیری فازی می تواند راهبردی مطلوب برای پرتفوی برطبق درجه رضایت سرمایه گذار ایجاد نماید.