تجربه تن آوری بی هدف (ژست) در آثار نمایشی ریچارد فورمن

تئاتر فورمن نوشتاری است بر و از بدن که در آن نشانه ها و رمزگان نظام قدرت با رویکرد ابزاری و عملکردجویانه از بدن به چالش کشیده می شود. قدرت با شعارهایی مانند مراقبت از بدن و مقدس شماردن زندگی، انسان را در معرض تن آوری هایی کارکردگرا و هدفمند قرار می دهد، یا به بیان دیگر، بدن را ابزاری با هدف خاص بودن و زیستن برای قدرت تعریف می کند. اما فورمن چنین تکریم بدن را، مزین کردنش به نشانه ها، رفتارها و ساخت های تحمیلی و بی محتوا می داند. در واکنش به چنین رویکرد ابزارمحور، می توان آثار فورمن را از منظر نظریه ی «ژست» یا بدن «بی هدف» آگامبن مورد بررسی قرار داد. ژست در بدن بازیگران فورمن به شکل جدایی صدا از تن رخ می دهد، صدایی که در پس بلندگوها هزار چهره می یابد و بازیگر را در سکوت فرو می برد. تن بی صدا و سکوت تن ایستادگی برابر بدن کلام محور و موزون است. ژست را همچنین می توان در تکنیک های سینمایی تئاتر فورمن یافت که به واسطه ی آن بدن نوعی از بی فرمی را تجربه می کند. فورمن بدنش را به دست لنز دوربین و نماهای بسیار نزدیک می سپرد تا تجربه ای متفاوت از تن آوری برای تماشاگران به ارمغان آورد. در حقیقت، سینمایی کردن تن، آن را به عرصه ای برای نوسازی و بازسازی تبدیل می کند؛ هنجارهای حرکتی و ادراکی را پس می زند؛ از بودن در بالقوگی لذت می برد؛ در آخر، ابزاری بی هدف می شود برای نابودی ساخت های قدرت.