بررسی اثرترکیبی صمغ دانه مرو و پروتئیین آب پنیر بر پایداری امولسیون روغن در آب با استفاده از روش سطح پاسخ

مرو یکی از دانه های بومی ایران است که به علت دارا بودن موسیلاژ فراوان می تواند به عنوان یکی از منابع جدید هیدروکلوئیدی در پایداری امولسیون ها مورد استفاده قرار گیرد. از طرفی پروتئین آب پنیر هم به عنوان یکی از امولسیفایرهای مناسب در صنعت غذا، مطرح می باشد. این مطالعه با هدف، بررسی اثر ترکیبی صمغ دانه مرو و پروتئیین آب پنیر بر پایداری امولسیون روغن در آب با استفاده از روش سطح پاسخ انجام گرفت. به این منظور امولسیون با غلظت های مختلف صمغ (gr2/0-75/0) ، پروتئین (gr5/0-5/1) و روغن (cc20- 40) در cc80 آب تهیه گردید. ویژگی های امولسیون نظیر اندازه قطرات، اندیس پایداری، ویسکوزیته و خاصیت امولسیون کندگی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد با افزایش میزان غلظت صمغ و پروتئین، اندازه قطرات کاهش یافته افزایش غلظت پروتئین از 5/0 به 1 درصد تاثیر بیشتری بر کاهش اندازه داشت در حالی که افزایش میزان روغن منجربه افزایش اندازه قطرات گردید. همچنین با افزایش غلظت صمغ خاصیت امولسیون کنندگی افزایش می یابد. ضمن اینکه با افزایش میزان غلظت پروتئین تا 25/1 درصد خاصیت امولسیون کنندگی افزایش یافت اما در غلظت های بالاتر تاثیر معناداری را نشان نداد. نتایج ویسکومتری نشان داد که رفتار جریانی کلیه نمونه ها غیر نیتونی از نوع رقیق شونده با برش بوده و بهترین مدل برای توصیف داده ها هرشل بالکلی می باشد و تغییرات ویسکوزیته ظاهری در نقاط ابتدایی و کمتر از 100 (معکوس ثانیه) شدیدتر بود. افزایش صمغ به امولسیون به طور معناداری ویسکوزیته را افزایش داد.