بررسی رابطه دینداری و خودشکوفایی

هدف از نگارش مقاله ی حاضر تبیین نظری و تجربی رابطه ی دینداری و خودشکوفایی است. این مطالعه از نوع پیمایشی است و جمعیت آماری آن را دانشجویان دانشگاه یزد در سال تحصیلی 93-1392 تشکیل دادند. اطلاعات مورد نیاز برای سنجه های دینداری و خودشکوفایی با پرسش نامه از یک نمونه ی 260 نفری که بر اساس فرمول کوکران تعیین و به روش طبقه ای متناسب انتخاب شدند، به دست آمد. آزمون های اعتبار و پایایی موید اعتبار و پایایی بالای سنجه ها بود. بر اساس یافته های تحقیق میزان دینداری و خودشکوفایی زنان بیش تر از مردان بوده است. از نظر آماری دینداری تاثیر مستقیم و معناداری بر خودشکوفایی است، در میان ابعاد دینداری بعد پیامدی قوی ترین رابطه را با متغیر خودشکوفایی داشت. البته دو بعد عاطفی و مناسکی رابطه ی معناداری با خودشکوفایی نداشتند. هم چنین برای تبیین ارتباط میان دو متغیر از الگوسازی معادلات ساختاری (SEM) استفاده شد که ضریب تاثیر 21/0 نشانه ی رابطه ی مستقیم این دو متغیر است.