پیوند طلسمات و صورتگری در اسلام

حرمت تصویرگری در اسلام یکی از پیش فرض های مسلم پژوهشگران تاریخ هنرهای اسلامی است. در این پژوهش این پرسش اصلی مطرح است که تصور و ذهنیت مسلمانان نخستین از مبحث تصویر(نقش، تمثال) و به طور عام مقوله صورت و صورتگری (حیوانی و انسانی) چه بوده است که بر اساس آن، پرداختن به صورتگری از جانب شارع ممنوع شده بوده است؟ در این نوشتار، بر اساس منابع اصلی نشان داده شده که ذهنیت مسلمانان از تصویر و صورتگری در سده های نخستین اسلامی _مسبوق بر ذهنیتی کهن در تمدن های ایران و مصر و فلسطین باستان_ عمدتا تصاویری بوده که در جادوگری و طلسمات به عنوان یکی از عناصر اولیه به کار می رفته است؛ بر این اساس، تحریم صورتگری مخالفت با ساحران و طلسم کاران بوده است نه به معنای ناسازگاری با هنرهای تجسمی؛ و می توان گفت در کنار موضع صریح قرآن در برابر شرک و بت پرستی، شکل گیری و تداوم آموزه حرمت صورتگری در اسلام با این ذهنیت فرهنگی هم مرتبط بوده است.