یک قصه از سه زبان/ مقایسه شازده کوچولو، سنگ صبور و مثنوی

در داستان حضرت سلیمان(ع) که در دفتر چهارم مثنوی مولوی آمده است گیاهی موسوم به « خروب » در مسجدالاقصی می روید و حضرت سلیمان(ع) از روییدن آن نگران می شود، نقش گیاه در این قصه شبیه « چهل سوزنی » است که در داستان عامیانه سنگ صبور در بدن شاهزاده خفته، فرورفته است و دختری که قهرمان داستان است، باید آن چهل سوزن را با آداب خاصی بیرون بکشد تا جوان از خواب برخیزد و با او ازدواج کند. در ادبیات کودکان و نوجوانان امروز نیز در داستان شاهزاده کوچولو از آنتوان دوسنت اگزوپری نویسنده معاصر فرانسوی ( 1900-1944) « بائوباب » گیاه بدی است که شازده کوچولو باید مراقب باشد تا در سیاره او این گیاه نروید. « خروب »، « بائوباب » و « چهل سوزن » نمادی از بیماری های روح و روان انسان اند که در همه زمان ها به نوعی انسان را درگیر کرده، از رسیدن به کمال بازمی دارند. مولانا، اگزوپری و توده مردم در ادبیات عامیانه در قالب داستان های تمثیلی، داستان چگونگی به وجود آمدن این موانع کمال و راه مبارزه و ریشه کن کردن آن ها را، بیان کرده اند، هر کدام از این داستان ها مناسب با فضای داستان راه هایی را برای رشد آدمی و غلبه بر مشکلات نشان داده اند. صبر، تواضع، انصاف، تلاش مستمر و رفتارهایی ازاین دست، ازجمله موارد مشترکی هستند که این داستان های تمثیلی بر آن ها تاکید می کنند.