اثربخشی امید درمانی گروهی بر افزایش تاب آوری و امید به زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی امید درمانی گروهی بر تاب آوری و امید به زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان بود.
روش پژوهش از نوع نیمه تجربی و جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به کلینیک پستان درمانگاه شهید مطهری شهر شیراز در نیمه دوم سال 1394 بود و نمونه آماری پژوهش را دو گروه 15 نفری در غالب گروه کنترل و آزمایش تشکیل می دادند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دویدسون (2003)، پرسشنامه امید اسنایدر (1991) و بسته آموزشی امید درمانی اسنایدر بود. به منظور اجرای پژوهش ابتدا پرسشنامه تاب آوری و امید به زندگی بر روی بیمارن مبتلا به سرطان پستان در گروه کنترل و آزمایش اجرا و سپس به گروه آزمایش برنامه امید درمانی 8 جلسه ای، هر جلسه 90 دقیقه داده شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. پس از آموزش نیز دوباره پرسشنامه تاب آوری و امید به زندگی بر روی دو گروه اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد.
یافته ها نشان داد که امید درمانی گروهی قادر به تاثیرگذاری معناداری بر تاب آوری و امید به زندگی بیماران است.
نتایج بیانگر این موضوع بود که به منظور بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان، ارائه خدمات آموزشی و برنامه های ارتقاء دهنده امید می تواند اثرات مفیدی داشته باشد.