مدلسازی اثر شاخص BMI و زوایای قرارگیری پا در حین کلاچ گیری تراکتور بر عضله گاستروکینیموس با الگوریتم ژنتیک

با توجه به تسریع در گسترش مکانیزاسیون عملیات مختلف کشاورزی و کاربرد تراکتور به عنوان یکی از مهم ترین ماشین های کشاورزی ضرورت توجه به وضعیت سلامت و ایمنی کاری و ارگونومی کاربران این وسیله وجود دارد.
در این تحقیق اثر شاخص BMI و زوایای قرارگیری پای کاربران تراکتور بر کاهش آستانه درد عضله گاستروکینیموس آن ها هنگام کلاچ گیری با استفاده از الگوریتم ژنتیک مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش ها بر روی دو تراکتور MF285 و MF399 به عنوان تراکتور های متداول در ایران و با استفاده از 30 نفر به عنوان راننده انجام شد.
نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که در تراکتور MF285 ، افراد با شاخص BMI بیش تر (در محدوده طبیعی)، زاویه قرارگیری زانو و ران پای کم تر، از میزان کاهش آستانه درد کم تری در حین کلاچ گیری برخوردارند. در نتیجه این افراد با فشارهای نامتعارف کم تری در هنگام کلاچ گیری تراکتور MF285 بر روی عضله گاستروکینیموس روبه رو بودند. در تراکتور MF399 شاخص BMI بیش ترین ضرایب رگرسیونی را در تمام فواصل زمانی در حین و پس از کلاچ گیری داشت و تاثیر این متغیر در تمامی فواصل زمانی بر روی کاهش آستانه درد رانندگان، بیش ترین مقدار بود. بطوری که با افزایش یک واحد در شاخص BMI میانگین کاهش آستانه درد در 30 ثانیه و 60 ثانیه کلاچ گیری و پس از 60 ثانیه استراحت به ترتیب 1، 89/0 و 69/0 نیوتن کاهش می یابد. نتایج کاربرد الگوریتم ژنتیک نشان داد که شاخص BMI ، زاویه های زانو، ران و مچ پا به ترتیب 75/24 کیلوگرم بر مترمربع، 101، 76 و 100 درجه، میزان کاهش آستانه درد عضله گاستروکینیموس کاربران تراکتورهای MF285 را به 016/0 نیوتن کاهش می دهد. برای کاربران تراکتور MF399 نیز که شاخص BMI ، زاویه های زانو، ران و مچ پا به ترتیب 86/24 کیلوگرم بر مترمربع، 130، 115 و 95 درجه، کاهش آستانه درد در حدود 316/0 نیوتن می باشد.
در اکثر فواصل زمانی در حین و پس از کلاچ گیری در هر دو تراکتور، شاخص BMI تاثیر منفی بر کاهش آستانه درد داشت. عضله گاستروکینیموس کاربرانی که شاخص BMI (در محدوده طبیعی) بیش تری داشتند، در هنگام کلاچ گیری تحت تنش کم تری قرار گرفت.