سامانه بیوراکتور فلاسک لرزان برای کشت پویای سلول های بنیادی مزانشیمی روی نانوالیاف الکتروریسی شده PCL-nHA برای مهندسی بافت استخوان

در این مطالعه، اثر محیط کشت پویا (در بیوراکتور فلاسک لرزان (SFB)) بر تکثیر و تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) به سلول های استخوانی با استفاده از داربستهای الکتروریسی شده ی پلی کاپرولاکتون- نانوهیدروکسی آپاتیت (PCL-nHA) مورد بررسی قرار گرفت.
ابتدا داربست های PCL-nHA به روش الکتروریسی تهیه شدند. پس از کشت ایستای MSCs بر روی داربست ها، داربست ها در یک دوره ی 21 روزه به دو گروه کشت ایستا و SFB تقسیم شدند. تکثیر و تمایز سلول ها در روزهای 7، 14 و 21، با آزمایش های MTT، کلسیم و آلکالین فسفاتاز مورد بررسی قرار گرفت.
تکثیر MSCs بر روی لایه های داربست توسط آزمون MTT بررسی شد. تکثیر سلولی (جذب نوری) بر روی لایه ها در روز 21 پس از کشت درون SFB (18/2= OD) نسبت به حالت ایستا (68/1= OD) بالاتر بود. به منظور مطالعات تمایز استخوانی، مقدار رسوب کلسیم و فعالیت ALP اندازه گیری شد. میزان رسوب کلسیم برای کشت پویا 6/1 برابر بیشتر از کشت ایستا بود، که این اختلاف نشان دهنده ی تمایز بیشتر سلول ها در دوره ی 21 روزه درون SFB بود. فعالیت ALP درون SFB در طول 14 روز پس از کشت 55/1 برابر بیشتر از کشت ایستا بود.
نتایج حاصل از کشت SFB، تکثیر و تمایز بیشتر سلول های بنیادی به استخوانی را برای داربست های چندلایه PCL-nHA نسبت به ایستا نشان دادند.