بهبود خواص آبدوستی غشاء نانوکامپوزیتی PSF/SiO2 با استفاده از افزودنی پلیمری

یکی از موادی که برای تشکیل غشاء قابلیت زیادی دارد پلی سولفون می باشد اما به دلیل ذات آبگریزی که دارد کاربردش را در غشاهای اولترا فیلتراسیون دارای مشکل کرده است. راه حلی که برای برطرف کردن مشکل آبگریزی پلی سولفون پیشنهاد می شود، اضافه کردن مواد افزودنی مختلف معدنی و پلیمری به غشاهای پلی سولفونی می باشد. نانوذرات سیلیکون دی اکسید (SiO2) به دلیل اینکه منابع تولید فراوانی بر روی پوسته زمین (سیلیس) دارد و همچنین خواص شیمیایی خوب، واکنش پذیری کم و عملکرد مناسب دارد، یکی از معروف ترین نانوذرات استفاده شده به عنوان افزودنی معدنی می باشند. در این مقاله، نانوذرات سیلیکون دی اکسید به غشاهای پلی سولفون تهیه شدند. با اضافه کردن جداگانه افزودنی های پلیمری پلی اتیلن گلیکول یا کیتوزان به غشاهای تهیه شده، خواص و عملکرد آبدوستی غشاهای نانوکامپوزیتی بهبود یافته و بهبود نیافته با افزودنی های پلیمری که با روش وارونگی فاز تهیه شدند، مقایسه و بررسی شدند. غشاهای تهیه شده با دستگاه های میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، پراکنش پرتو X (XRD)، اسپکتروسکوپی تفکیک انرژی X (EDS)، اسپکتروسکوپی تبدیل فوریه مادون قرمز (FT-IR)، شناسایی شدند. خواص آبدوستی غشاهای نانوکامپوزتی بهبود یافته و بهبود نیافته با آزمایشات جذب آب و زاویه تماس قطره آب برای بررسی خواص آبدوستی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده علاوه بر توزیع مناسب نانوذرات SiO2 در غشاهای بهبود یافته و بهبود نیافته PSF/SiO2، نشان دهنده عامل تشکیل دهنده منفذ بودن افزودنی های کیتوزان و پلی اتیلن گلیکول علاوه بر پلیمرهای بهبود دهنده بودن آنها بود. نتایج آبدوستی غشاهای تهیه شده نشان داد که اضافه کردن افزودنی پلیمری کیتوزان نسبت به افزودنی پلی اتیلن گلیکول خواص آبدوستی را بطور چشمگیری افزایش می دهد.