ارزیابی ریسک اکولوژیک فلزات سنگین در رسوبات سطحی خلیج نای بند و عسلویه (شمال خلیج فارس)

در این مطالعه میزان سمیت فلزات سنگین در رسوبات منطقه خلیج نای بند و عسلویه برآورد شد و پتانسیل خطر اکولوژیک رسوبات برای موجودات ارزیابی گردید. سه ایستگاه با درجات متفاوت آسیب پذیری نسبت به فعالیت های صنایع نفت و گاز پارس جنوبی (1: شاهد، 2: تاثیر پذیری متوسط و 3: به شدت تحت تاثیر) انتخاب شد. نمونه برداری از رسوب در هر ایستگاه در دو فصل سرد و گرم (1389-1388) توسط گرب ون وین با سطح 04/0 متر مربع صورت گرفت. نمونه ها پس از انتقال به آزمایشگاه وگذراندن مراحل هضم، توسط دستگاه جذب اتمی سنجش شد. برای ارزیابی کیفیت رسوبات منطقه و محاسبه پتانسیل ریسک اکولوژیک از فاکتور آلودگی (Cf) و درجه آلودگی (Cd) به ترتیب برای فلزات سنگین و رسوبات منطقه استفاده شد و شاخص ریسک محاسبه گردید. بیشترین مقادیر جیوه در ایستگاه 3، نیکل، سرب و روی در ایستگاه 1 و کادمیوم و مس در ایستگاه 2 مشاهده شد. بیشترین و کمترین مقدار فاکتور آلودگی به ترتیب مربوط به جیوه و نیکل بود که در ایستگاه 3 مشاهده شد. درجه آلودگی ایستگاه ها از مجموع فاکتورهای آلودگی فلزات در ایستگاه های مختلف محاسبه شد. بیشترین درجه آلودگی مربوط به ایستگاه 3 با مقدار 51/4 بود. براساس این نتایج، خلیج نای بند و عسلویه از نظر غلظت جیوه در حد آلودگی متوسط رو به بالا می باشد. پتانسیل ریسک اکولوژیک (Eri)، در مورد تمامی فلزات به غیر از جیوه، در محدوده ریسک پایین بوده و برای جیوه در محدوده ریسک اکولوژیک بسیار بالا می باشد.