مروری بر داروهای ضد قارچی و تجویز به صورت منوتراپی وترکیبی در درمان بیماری های قارچی مهاجم

عفونت های قارچی مهاجم یکی از مشکلات در حال گسترش دربیمارستان ها و مراکز درمانی می باشند که میزان مرگ و میر بالایی دارند. این عفونت ها معمولا در افراد با سیستم ایمنی ضعیف ایجاد می شود.هدف از این نوشتار مروری اجمالی بر داروهای ضد قارچی و تجویز آنها در شایع ترین بیماری های قارچی مهاجم می باشد.
داروهای ضد قارچی شامل چهار گروه پلی ین ها، آزول ها، اکینو کاندین ها و داروهای موثر بر سنتزDNA و RNA می باشند. آمفوتریسین ب یکی از مهم ترین داروهای ضدقارچی است که فعالیت زیادی بر علیه گونه های آسپرژیلوس، کاندیدا و موکور دارد ولی به علت عوارض جانبی زیادی که دارد، برای پروفیلاکسی استفاده نمی شود. فرمولاسیون لیپیدی این ترکیب دارای اثرات سمی کمتری می باشد. داروهای خانواده آزول ها، فعالیت های گسترده ای علیه طیف وسیعی از قارچ های رشته ای و گونه های کاندیدا دارند. در افراد مستعد ابتلا به عفونت آسپرژیلوسی برای پروفیلاکسی و درمان اولین داروی پیشنهادی وروکونازول است. پوساکونازول یک آزول خوراکی برای درمان موکورمایکوزیز می باشد. 5-فلوسایتوزین داروهای موثر بر سنتزDNA می باشند که به صورت روتین برای درمان بیماری مننژیت کریپتوکوکی مورد استفاده قرار می گیرند. جدیدترین خانواده عوامل ضدقارچی اکینو کاندین ها (کسپوفانژین، آنیدولافانژینو میکافانژین) می باشندکه در درمان کاندیداها موثر بوده و می توانند جایگزین مناسبی برای آزول ها به شمار آیند.
برای درمان عفونت های قارچی مهاجم انواع مختلف داروهای ضد قارچی وجود دارد. بهترین روش درمانی تا امروز استفاده از دارو به صورت منوتراپی بوده است ولی برای جلوگیری از عوارض دارویی یک دارو با دوز بالا و یا جلوگیری از مقاومت، استفاده از ترکیب چند داروی ضد قارچی در حال بررسی است.