ارزیابی اثر عدم قطعیت در نیمه گیرداری اتصالات اسکله باز ساحلی بر اساس بهینه یابی مساله بروزرسانی مدل المان محدود

ارزیابی مشخصات و تغییر در خصوصیات مکانیکی سازه های مهندسی، مستلزم ردگیری دقیق رفتار دینامیکی این سازه ها به منظور شناخت و جلوگیری از آسیب های سازه ای احتمالی در طول عمر بهره برداری آنها می باشد. این مهم در ارتباط با قابهای فضایی مورد استفاده در ساخت سازه های ساحلی نظیر اسکله های باز، به علت قرارگیری در شرایط بارگذاری خاص محیط دریایی، از پیچیدگی و عدم قطعیت بیشتری برخوردار است. از جمله عوامل عدم قطعیت در شناخت عملکرد دینامیکی اسکله ها، مربوط به میزان نیمه گیرداری اتصالات عرشه به پایه ها می باشد که با توجه به تمرکز عمده جرم در عرشه تاثیر به سزایی در پاسخ های سازه دارد. بنابراین، مطالعه روش های جدید کارآمد در شناسایی و ارزیابی دقیق این پارامتر عدم قطعیت، جهت ارتقاء روش های بروزرسانی مدل های عددی، از اهمیت بالائی برخوردار است. در پژوهش حاضر رفتار مکانیکی مدل یک اسکله ساحلی به صورت عددی و آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش های مربوط به تحلیل مودال تجربی جهت استخراج پاسخ های سازه صورت پذیرفت. همزمان، مدل عددی سازه در ANSYS و MATLAB تهیه و براساس آن تحلیل مودال عددی انجام گرفت. سپس بر اساس حل مسئله بهینه سازی توسط الگوریتم کلونی مورچگان پیوسته (ACOR) نسبت به بروزرسانی مدل اجزای محدود سازه، با تعیین درصدهای گیرداری اتصالات اقدام گردید. نتایج حاصله مبین صحت فرض عدم گیرداری کامل اتصالات عرشه به پایه ها بود. همچنین بر اساس حل مسئله توسط الگوریتم کلونی مورچگان مدل بروزرسانی شده انطباق پذیری خیلی بهتری با مدل آزمایشگاهی داشت.