شواهد چینه نگاری و رسوبی گسترش حوضه بین شلفی آپتین در زون ساختاری زاگرس، شمال منطقه فارس

شرایط خاص رسوبی-تکتونیکی صفحه عربی در کرتاسه پیشین (آپتین) به تشکیل، گسترش و تکامل حوضه های بین شلفی منجر شده است. علاوه بر دو حوضه باب در شرق و کژدمی در شمال شرق صفحه عربی، حوضه های بین شلفی کوچک‏تری به صورت محلی در نقاط مختلف این صفحه گسترش پیدا کرده اند. نتایج مطالعه حاضر در بخش شمالی منطقه فارس واقع در شمال شرق صفحه عربی نیز موید این مطلب است. این پژوهش به بررسی سازند داریان در دو چاه سروستان و احمدی واقع در شمال منطقه فارس (شمال غرب کمربند چین خورده زاگرس) برای بررسی و تفسیر شرایط رسوبی حاکم بر این منطقه در بازه زمانی آپتین اختصاص دارد. در منطقه مورد مطالعه، سازند داریان دارای نهشته های کم عمق تا عمیق کربناته است. این نهشته ها در قالب هشت رخساره رسوبی متعلق به چهار زیر محیط لاگون، پشته سدی، دریای باز و حوضه تقسیم‏بندی شده اند. در چاه سروستان، بخش بالایی این سازند شامل سنگ آهک های اربیتولینی است که توسط یک بخش پلاژیک (تناوبی از سنگ آهک و شیل های عمیق) از واحد کم عمق تر پایینی جدا می شود. بخش عمیق و پلاژیک به سمت چاه احمدی (غرب منطقه مورد مطالعه) ناپدید می شود. تغییرات ناگهانی عمودی و جانبی از رخساره های کم عمق اربیتولینی تا رخساره های عمیق و پلاژیک در منطقه مورد مطالعه مشهود است. مقایسه تغییرات رخساره در مقاطع مورد مطالعه با دیگر مقاطع مجاور آن‏ها، به ارایه مدل رسوبی کربناته از نوع رمپ کربناته کم شیب تا حوضه بین شلفی محلی برای سازند داریان در شمال منطقه فارس منجر شده است. در این مطالعه، نام «اینتراشلف سروستان» برای حوضه مذکور انتخاب شده است. محدوده گسترش حوضه بین شلفی سروستان با پی جویی تغییرات جانبی رخساره ای سازند داریان در منطقه مورد مطالعه امکان پذیر است.