اثر مقدار سزیم137 ورودی به بدن در جذب آن در بافت

برخی مواد رادیواکتیو در اثر فعالیت انسان به صورت انبوه در محیط زیست پخش می شوند. از جمله این فعالیت ها می توان به آزمایش های هسته ای و به ویژه به حوادث بزرگ نیروگاه های هسته ای مانند چرنوبیل و فوکوشیما اشاره کرد. پرتوگیری های خارجی و داخلی در نتیجه ورود این رادیونوکلئیدها (از طریق خوراکی ها، نوشیدنی ها و استنشاق هوای آلوده) به بدن، می تواند خطرات بالقوه و بالفعلی را برای انسان ایجاد کند. میزان این پرتوگیری ها بسته به نوع رادیونوکلئید، میزان آلودگی ورودی و مدت زمان متفاوت خواهد بود. از جمله مهم ترین موارد آلودگی هسته ای، سزیم137 است که در حوادث هسته ای چرنوبیل و فوکوشیما مقادیر متنابهی از آن وارد محیط زیست شده است که با توجه به نیمه عمر حدود 30 سال آن، مدت های طولانی در محیط باقی می ماند. در این تحقیق، برای بررسی نحوه جذب سزیم137 در بدن، از مدل چند بخشی شامل بخش های خون و سایر بافت ها استفاده شده است. با استفاده از حل معادلات چند بخشی از دو روش تحلیلی و عددی و با در نظرگرفتن پرتوزایی غذا به عنوان ورودی پرتوزایی سزیم در خون، بافت ها، ادرار و مدفوع محاسبه شده است. ضرایب انتقال بین بخش ها با توجه به پاسخ معادلات و داده های دفع سزیم از طریق ادرار و مدفوع ارائه شده در [1]ICRP-54 به دست آمده که با ضرایب محاسبه شده از طریق نرم افزار COMKAT با اختلاف مطلق در حدود 6-10× 5/5 مطابقت دارد. برای بررسی نحوه اثر مقدار رادیونوکلئید ورودی بر عکس العمل بافت ها، در حل معادلات حاکم بر مدل دوبخشی، ورودی های متفاوت پیوسته، ضربه ای، دوره ای و تصادفی در نظر گرفته شده و منحنی های ادرار و مدفوع در حالت های متفاوت به دست آمده است. اگرچه فرد در تمام این حالات، مقدار پرتوزایی معادل یکسان را دریافت می کند و انتظار می رود که پرتوزایی خروجی ادرار و مدفوع یکسانی مشاهده شود، به دلیل اعمال توابع ورودی متفاوت، عکس العمل بافت ها در هر حالت متفاوت است و پرتوزایی خروجی یکسانی مشاهده نمی شود. نتایج نشان می دهد درصد اختلاف این ورودی ها نسبت به ورودی ضربه ای مورد توصیه ICRP قابل ملاحظه است و برای تعیین پرتوگیری بدن در حوادث هسته ای باید مورد توجه قرار گیرد.
[1] (International Commission on Radiation Protection)
[1] (International Commission on Radiation Protection)