تاثیر غلظت های مختلف نیتروژن، فسفر و پتاسیم بر برخی ویژگی های کمی و کیفی توت فرنگی در کشت هیدروپونیک

به منظور بررسی تاثیر غلظت نیتروژن، پتاسیم و فسفر بر عملکرد و شاخص های رشد توت فرنگی رقم سلوا در شرایط کشت هیدروپونیک، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار اجرا شد. محیط کشت به کار رفته در این مطالعه مخلوط کوکوپیت و پرلیت به ترتیب به نسبت 70% و 30 درصد بود. تیمارها شامل عناصر پر نیاز نیتروژن در سه سطح 100 ، 130 و 160 میلی گرم در لیتر از منبع نیترات آمونیوم، فسفر در سه سطح 50، 75 و 100 میلی گرم در لیتر از منبع پتاسیم دی هیدروژن فسفات و پتاسیم در سه سطح 190،160 و 220 میلی گرم در لیتر از منبع سولفات پتاسیم بودند. نمونه برداری در پایان دوره میوه دهی انجام شد و وزن تر و خشک اندام هوایی، سطح برگ، وزن میوه، اسید قابل تیتر، مواد جامد محلول، عملکرد و تعداد میوه در بوته ثبت گردید. نتایج آنالیز واریانس نشان داد که سطوح مختلف نیتروژن، فسفر و پتاسیم تاثیر معنی داری بر عملکرد و شاخص های رشد توت فرنگی داشتند. تیمار N160P100K190 بیشترین وزن تر و خشک اندام هوایی و سطح برگ را تولید کرد و تیمارهای N130P100K160 و N100P75K220 بیشترین عملکرد را به ترتیب با میانگین 27/79 و 77/77 گرم در بوته حاصل کردند و اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. تیمارهای N130P50K220، N130P75K190 و N130P100K160 به ترتیب با میانگین 3/10، 38/9 و 65/7 گرم بیشترین وزن میوه را تولید کردند. میزان اسیدیته قابل تیتر و درصد مواد جامد محلول با افزایش سطوح تیمارهای مورد مطالعه افزایش یافت. به طور کلی تیمار N130P100K160 به دلیل تولید توت فرنگی با صفات کمی و کیفی مطلوب و نیز به دلیل پایین تر بودن سطح عناصر غذایی که منجر به ایجاد شوری کمتری در محیط کشت می شود، مناسب تر از سایر غلظت ها ارزیابی شد.