مقایسه خصوصیات کیفی علوفه حاصل از برخی گونه های اندمیک باریک برگ و پهن برگ اقلیم استپی گرم خوزستان

آزمایش حاضر به منظور مطالعه خصوصیات کیفی علوفه حاصل از برخی گونه های بومی باریک برگ و پهن برگ سازگار با اقلیم استپی گرم خوزستان با هدف استفاده به عنوان منابع تولید علوفه در استان خوزستان در سال زراعی 1391-1390 با استفاده از تجزیه واریانس یک طرفه و سه تکرار به اجرا درآمد. در این آزمایش 14 گونه ی بومی رایج در منطقه از پنج خانواده گیاهی انتخاب و صفاتی هم چون درصد ماده خشک، درصد خاکستر (با استفاده از کوره الکتریکی)، درصد ماده آلی، میزان پروتئین (به روش کجلدال)، میزان فیبر خام (بوسیله دستگاه فایبرتیک)، میزان انرژی خام (به وسیله بمب کالریمتر)، میزان کربوهیدرات های محلول و نشاسته (با استفاده از ماده خشک، فنل و اسید سولفوریک) آنها در اواخر مرحله گلدهی مورد بررسی قرار گرفت. بررسی خصوصیات کیفی نشان داد که گیاهان خانواده بقولات بالاترین درصد پروتئین و گیاهان خانواده گندمیان بالاترین درصد فیبر را به خود اختصاص دادند. همچنین همبستگی منفی و معنی دار بین درصد پروتئین و درصد فیبر (**565/0-r=) مشاهده شد. شاه افسر (Melilotus officinalis) از خانواده بقولات دارای بیشترین انرژی خام بود که البته با برخی از گونه های خانواده گندمیان فاقد اختلاف معنی دار می باشد. پنیرک (Malva parviflora) که دارای بالاترین درصد خاکستر بود، کمترین میزان انرژی خام را به خود اختصاص داد. گونه یولاف وحشی (Avenaludoviciana) و جو وحشی (Hordeummurinum) از خانواده گندمیان به ترتیب بیشترین و کمترین میزان کربوهیدرات های محلول را داشتند. به طور کلی، چنانچه برخی از گونه های بومی سازگار با اقلیم منطقه که علی رغم دارا بودن صفات کیفی مناسب جهت تعلیف دام، غالبا به عنوان علف هرز مزارع و باغات استان شناخته می شوند، در مراتع و یا زمین های بایر تحت عوامل زراعی کشت شوند، می توان علاوه بر احیای پوشش گیاهی مراتع تخریب شده، تولید ماده خشک در واحد سطح مراتع را به طور قابل توجهی افزایش داده و مقادیر معتنابهی علوفه دارای کیفیت مناسب جهت توسعه دامپروری در منطقه بدست آورد.